Başka hiçbir etkiyle karşılaşmasalar bile,kaçamayacakları,soluk almak zorunda bırakıldıkları hava,onları somut ve soyut olarak yıkıma götürmeye yeter.Taşrada olduğu gibi,canlılık içinde sürdüremezler yaşamı.

Yürüyüş arkadaşlarıma bakarken,sevgili Batımı anımsayıp,oradaki güçlü yiğitleri kıskandığımı anımsadım.Bu genç ve gözü pek arkadaşıma bakarken, onun yollarda barikatlar kurup, dünyaya, henüz insanların mertçe ölmeyi unutmadıklarını kanıtladıklarını düşünüyorum.

Yoksul evlerinde, sokaklarda dolaşan bu insanlar gerçekte topluma birer engeldiler, kendilerine bir faydaları olmayacağı gibi, başkalarına da yararlı olamazlardı. Onların birer engel olmaktan çıkmaları en isabetli yoldu. Bu güçsüz, dayanıksız insanlar, mikropları da çok kolaylıkla kapabilirlerdi. İnsan bir kez düştü mü,düzen onun işini bitirmek için aceleci davranır.

Bu yapılanlardan sonra bizim Zencefil konuşmaya başladı: ''Daha önce de buraya gelmiştim ve bulduğum neydi biliyor musun? Bir sürü domuz pirzolası.'' Ama bunları burada değil, başka yerde bulmuştu, yani dezenfekte edilmiş çöp tenekelerinde. '' Ürkerek kollarımı çöp tenekesine daldırdım,aldım onları ve koşmaya başladım,'' diye ekledi.''Görevli de peşime takılmıştı,kaçıyorum sanmıştı. Oysa ben yaşlı bir kadının yanına varmıştım ve kucağımdakileri onun kucağına bırakıverdim.''

Buck ken­di­ne ge­lir gi­bi ol­du, ama gü­cü ge­ri gel­medi. Düş­tü­ğü yer­de uzan­dı ve ora­dan kır­mı­zı ka­zak­lı adamı göz­le­di.

Ba­kı­şı Buck?­ın üze­ri­ne ta­kı­lan adam, göz­le­ri par­laya­rak, ?A­man Tanrım!? di­ye hay­kır­dı. ?Şu Al­la­hın be­la­sı gü­zel kö­pek! Ha? Kaça??­ ?Üç yüz, hem de bü­yük kelepir,? di­ye du­rak­sa­ma­dan ce­vap verdi kırmızı ka­zak­lı adam. ?Dev­le­tin ke­se­sin­den ve­re­ce­ği­ne gö­re, iti­raz et­mez­sin za­ten, ha Perrault??­ Per­rault sı­rıt­tı. Bek­len­me­dik oran­da­ki is­tek ar­tı­şı kar­şı­sın­da kö­pek fi­yat­la­rı­nın gök­le­re fır­la­dı­ğı dü­şü­nü­lürse, böy­le­si­ne mü­kem­mel bir hay­van için is­te­ni­len pa­ra, hiç de çok sa­yıl­maz­dı. Bun­dan ne Ka­na­da hü­kü­me­ti zarar eder­di ne de kur­ye­ler da­ha ya­vaş yol­cu­luk et­mek zorun­da ka­lır­dı. Per­rault kö­pek­ten an­lar­dı, Buck?­a ba­kar bak­maz, onun bin­de bir rast­la­nı­lan kö­pek­ler­den ol­du­ğu­nu an­la­mış­tı. ?Bin­de de­ğil on bin­de bir ge­lir böylesi,? diye ge­çir­di için­den.

Adam, mey­ha­ne­ci­nin ka­fes­le için­de­ki­nin gön­de­ril­di­­ği­ni bil­di­ren mek­tu­bu­nu oku­yup, ken­di ken­di­ne, ?Buck di­ye ça­ğı­rı­lın­ca gelir,? di­ye tek­rar­la­dı.?Evet, oğ­lum Buck,? dost­ça bir ses­le de­vam et­ti:?Şöy­le ufak­tan hır­laş­tık. Şimdi en iyi­si bü­tün olan­la­rı unut­mak. Bun­dan böy­le sen sen ol, ye­ri­ni öğ­ren, ben de ken­di­min­ki­ni bi­li­yo­rum. Akıl­lı us­lu bir kö­pek olur­san her şey dü­ze­lir, iş­ler yo­lun­da gi­der. Yok eğer kö­tü bir kö­pek olur­san, da­yak­tan ca­nı­nı çı­ka­rı­rım. An­la­dın mı??­ Ko­nu­şur­ken, az ön­ce ala­bil­di­ği­ne gad­dar­ca vur­du­ğu ka­fa­yı kor­ku­suz­ca ok­şu­yor­du. Elin do­ku­nu­şuy­la is­ter iste­mez tüy­le­ri­nin di­ken di­ken ol­ma­sı­na kar­şın, Buck buna ses çı­kar­ma­dan da­yan­dı. Adam su ge­tir­di­ği za­man, bü­yük bir is­tek­le iç­ti, son­ra da ada­mın elin­den lok­ma lok­ma doğ­ran­mış, ko­ca bir par­ça çiğ eti çiğ­ne­me­den yuta­rak ye­di. Dö­vül­müş­tü (bi­li­yor­du bu­nu); ama ye­nil­me­miş­ti. Öm­rün­de ilk ve son ola­rak eli so­pa­lı bir ada­ma kar­şı elinden hiç­bir şey gel­me­di­ği­ni gör­müş, öğ­re­ne­ce­ği­ni öğ­renmiş­ti. Ve bun­dan böy­le bü­tün ha­ya­tı bo­yun­ca bu­nu hiç unut­ma­dı. So­pa, o gü­ne ka­dar giz­li kal­mış bir şe­yi or­ta­ya çı­kar­mış­tı; or­man ya­sa­sı­nın ege­men­li­ğiy­le ta­nış­ma­sıy­dı bu; üs­te­lik ta­nış­ma­nın an­cak ya­rı­sıy­dı gör­dü­ğü. Ya­şa­mında­ki ger­çek­ler gi­de­rek da­ha da sert bir gö­rü­nüş al­dı ve Buck bu sert gö­rü­nü­şe, hiç yıl­ma­dan, do­ğa­sın­da ye­ni yeni uya­nan, o gü­ne dek giz­li kal­mış bir us­ta­lık­la gö­ğüs ger­di.

Bakışı Buck?ın üzerine takılan adam, gözleri parlayarak, ?Aman Tanrım!? diye haykırdı. ?Şu Allahın belası güzel köpek! Ha? Kaça?? ?Üç yüz, hem de büyük kelepir,? diye duraksamadan cevap verdi kırmızı kazaklı adam. ?Devletin kesesinden vereceğine göre, itiraz etmezsin zaten, ha Perrault?? Perrault sırıttı. Beklenmedik orandaki istek artışı karşısında köpek fiyatlarının göklere fırladığı düşünülürse, böylesine mükemmel bir hayvan için istenilen para, hiç de çok sayılmazdı. Bundan ne Kanada hükümeti zarar ederdi ne de kuryeler daha yavaş yolculuk etmek zorunda kalırdı. Perrault köpekten anlardı, Buck?a bakar bakmaz, onun binde bir rastlanılan köpeklerden olduğunu anlamıştı. ?Binde değil on binde bir gelir böylesi,? diye geçirdi içinden.

Biri onlar için çok güzel bir şey söylemiş:''Yoksullar için yapamayacakları şey yoktur, ama yoksulların sırtından inmezler.'' Planlarını gerçeğe kavuşturmak için kazandıkları para,esas olarak o yoksullardan çıkarılmıştır.

Yaşama sevgi beslemeyen varlık, yok olma yoluna girmiş demektir.