Acı ve üzücü kitaplara açığım; o kitaplar hâlâ bende kalmış olan o ince idealist iyimserlik katmanını da sıyırıp götürüyor, ve bana öyle geliyor ki, o kitaplar insanlardan, onları değiştirmeden, oldukları gibi söz ediyor.

Gauguin, Van Gogh ve Rimbaud karşısında açık bir aşağılık duygusuna kapılırım, çünkü onlar yitip gidebildiler. Gauguin kendini sürdüğü o uzak yerde, Van Gogh deliliğinde yitmiş. Rimbaud ise, hepsinden daha yitik, çünkü yazmaktan bile vazgeçebilmiş. Şu inancım gittikçe güçleniyor: İnsanın içten olması, kendisi olması için bir şeyin çat diye kırılması gerek.

Bir yaşamın her zaman ıskalanmış bir yaşam olduğunu düşünüyorum.

"Bana baktığı zaman ondan bana bir şeyler geçerdi. Bunun bittiğini düşündüm. Şu an da bana baksaydı bakışı gözlerinde kalır, bana kadar ulaşmazdı. Yalnızdım."

Lucien işçileri seviyordu, çünkü onlar büyüktüler ama ötekiler gibi değil. Önce ona "Bey" diyorlardı. Sonra başlarında kasketleri vardı ve çatlamış görünen küt tırnaklı iri elleri vardı. Güvenilir ve saygıdeğerdiler. Bir Yöneticinin Çocukluğu öyküsünden...

Garry, sözgelimi Lucien'den daha fazla var olmuyordu. Ama hayranlarının arasında onu gürültüyle hırıldarken görmek yetiyordu. Kendi özvarlığına demir gibi kaskatı inandığı hemencecik anlaşılıyordu. Bir Yöneticinin Çocukluğu öyküsünden...

Berliac, "Biz gümbürtüye gitmiş insanlarız," diyordu gururla. "Biz hayatı ıskalayanlardanız. Hiçbir işe yaramayacağız." "Hiçbir işe." diye karşılık veriyordu Lucien, yankı gibi. Bir Yöneticinin Çocukluğu öyküsünden...

İnsanlar, tepeden tırnağa ahlaki bir hava içindeydiler; bir tek Lucien, bu ilkbaharda kendini tuhaf ve ahlaksız hissediyordu. Bir Yöneticinin Çocukluğu öyküsünden...

?Tabancalar, kundaklar ve bombalar cinsinden bir varlıktım ben. Ben de bir gün karanlık ömrümün sonunda, patlayacak ve magnezyum parıltısı gibi şiddetli ve kısa bir alevle dünyayı aydınlatacaktım.?

elverişli gün olmaz. Güneş'in acımasız bir yargı gibi yaratıkların üzerine saçtığı bu soğuk aydınlıklar , gözlerimden içime akıyor ; yoksullaştırıcı bir Işıkla aydınlanıyorum Sayfa;33