Aklın aşkla hiçbir ilgisi yoktu. Sevdiği kadının doğru ya da yanlış akıl yürütmesi hiç fark etmiyordu. Aşk aklın üzerindeydi.

Yaşam hastaydı artık; daha doğrusu hasta ve dayanılmaz bir şey olmuştu. Ben evrende yaralı bir varlıktım. Yaşam acılı bir yorgunluk durumuna gelince, ölüm sonsuz uykunun sükununa götürmeye hazırdı.

Mektup okuyan arkadaşına bakarken masanın üstündeki kitapları gördü. Açlıktan ölen bir adamın gözleri, yiyecek gördüğünde nasıl arzuyla dolarsa, öyle bir arzu belirdi gözlerinde.

Yorgun keten kuşu gibiyim Gırtlağımda kalmadı sesim; Büyük bir titizlikle bitirdim şarkımı. Bitirdim. Notu bir kenara bıraktı elim.

Yeni bir cennet bulamamıştı kendine, şimdi ise kaybettiği eski cenneti de bulamıyordu.

Korku,hiçbir yaratığın kaçınamayacağı,reddedemeyeceği yabanıl bir mirastı.

Yaradılışının gereklerine ters düşen, doğal kişilikle bağdaşmayan bir işi yapmak zorunda bırakılmak isyana yol açar.

Hiçbir şey gün batımının güzelliğini bozamazdı artık, ve dünya bir şiir oldu...

''Düşüncenin canlı hakikati karşısında düşüncenin ne önemi var? Pratikte uygulamaya koyulmaya özdeyiş boştur.'' ''Doğru fikirler savunduğumuz ve doğru bir ömür sürdürdüğümüz için, bağlı olduğumuz yüce ilkeleri,düşünce ve eylemlerimizle yadsımaya yeltenemeyiz.'' ''Yoksa aydınlığa ulaşamayız.'' ''Bizler deli değiliz! doğru yaşantının büyük rahipleriyiz.''

''Yaşam oldum olası bir serüvendir aslında,gelgelim canımız tehlikeye girmediği sürece onun tadına varmayız.''