-Hatırlıyorum da, henüz çok küçükken, ceplerimi boşaltır, fukaraya verirdim Benim geçişimi nasıl da gülümseyerek karşılardı.ve ben de onlara iyilik etmekten nasıl zevk alırdım! Bu, benim uzun zamandır unuttuğum bir haz, zira artık yüreğim kuru, gözyaşlarım kurudu. İyi yürekli ve safiyane beni kirleten ve kötü hale getiren insanlara lanet olsun!

Çocukken aşkı düşledim; gençken, şanı; erkek olduğumda, mezarı - Artık aşkı kalmayanların o son aşkını..

Hayatın düş kırıklıkları içinde, soylu karakterlere, temiz sevgilere, mutluluk tablolarına dalabilmek öyle tatlıdır ki...

"İnsan, hiçbir şeye karşı ilgisi, hiçbir şeyden umudu kalmayınca, hayatın her gün değişmeyen tekrarı altında ezilir gibi olur."

Birinin ölümünden sonra ortalığa şaşkınlık gibi bir şey dağılır her zaman....hiçliğin bu birdenbire gelişini anlamak, ona inanmaya boyun eğmek öylesine güçtür...

Aşkın bir anda, büyük gök gürültüleri, ışıklar, şimşeklerle geleceğini düşünüyordu o. Hayatın üzerinde patlayan bir fırtına gibi, köklerini söküp, insan istemini, kuru yaprak gibi koparır yüreği uçuruma sürüklerdi.

Bulanık bir biçimde, her şeyin üstünde dalgalanan kara bir havaya bürünmüş gibiydi her yanı. Sanki felaket bulutları gelmek üzereydi. Keder, boş ve sahipsiz şatolarda kış rüzgârı gibi, hafif uğultularla işliyordu ruhuna. Bir daha geri dönmeyecek olanın ardından dalınan düştü bu...

Bir de ekmekleri olmakla birlikte daha büyük yokluk içinde yaşayanlar...

Bu yaşama yetersizliği, dayandığı şeylerin böyle çabucak çürüyüverişi nedendi ?..

"Eğer acılarımız en azından birinin işine yarasaydı, özveride bulunduk diye avunurduk."