İyi ama şiir sözcüklerden aynı biçimde yararlanmıyor ki; hatta onlardan hiç yararlanmıyor; bence, şiir onlara yararlı oluyor. Ozanlar, dili kullanmayı reddeden kişilerdir.

İnsanın kendi yüzünü anlayabilmesi belki de elinde değil. Belki de tek başıma yaşadığım için böyle oluyor. Topluluk içinde yaşayanlar, kendilerini, arkadaşlarına nasıl görünüyorlarsa aynalarda tıpkı öyle görmeyi öğrenmişlerdir. Benim arkadaşım yok. Tenimin bunca çıplak olması acaba bu yüzden mi? Buna insansız... evet insansız doğa denebilir.

Sık sık düşünen bir kimse olmadığım için, ben farkında olmadan, içimde bir yığın ufacık başkalaşım birikir, sonra da günün birinde gerçek bir devrim ortaya çıkar. Hayatıma tutarsız, çelişik bir görünüş veren de budur.

Sözcüklere bağlanamadığım için düşüncelerim çoğu zaman karmakarışık. Belirsiz ve hoş şekiller halinde ortaya çıkıyor, sonra kayboluyorlar, hemen unutuyorum onları.

"Yapayalnızım ama bir kente yürüyen ordu gibiyim."

"Düşünce hala orada. Adı , sanı yok. Sabırla bekliyor. Fakat niçin ? Niçin ? "

"Yeni başlangıçlar trompet sesi gibidir. Birden ortaya çıkarlar,can sıkıntısına son veren sürekliliği pekiştirir."

Çoğu zaman kelimeleri bağlayamadığım için düşüncelerim havada kalıyor. Anlaşılmayan boş resimler çizip , yok oluyorlar. Bende onları hemen unutuyorum."

"Açıkça gördüğüm bir şey varki, deli değilim ve kendimi de deli sanmaya hiç niyetim yok"

?"Eğer neden korktuğumu bilseydim bu da bir adım olurdu."