Özgürlüğü elinden alınan insan mutlaka birilerinden nefret etmeye başlar.

Dünya öyle kolay kolay altüst olmaz. ... Altüst olan insanlardır.

Görmek istediklerini değil, görmek zorunda olduklarını görmelisin.

İnsanın yüreğinden geeçekten derin bir yara açıldığında söyleyecek tek sözcük bile gelmiyor aklına.

Ilık nefesi, gözyaşlarıyla ıslanmış yanaklar. Yitip giden olasılıklar ve asla geri gelmeyecek zaman.

Özel gece ekspresine binerek, uzaklarda bir yerlere giden insanlar. Tsukuru bir parça gıpta etti onlara. Hiç olmazsa gidecekleri bir yer vardı.

Sonunda rüyasız bir uyku kurşundan bir kapı gibi üzerime kapandı.

Kendine acıma. Bunu aptallar yapar.

"Neden insanlar bu denli yalnız olmak zorundalar? Neden bu denli yalnız olunmak zorunda? Bu dünyada bu kadar çok insan yaşarken, her birimiz bir başkasından bir şeyler beklerken, neden bu kadar yalnızız? Ne için? Yoksa gezegenimiz, insanların yalnızlığından beslenerek mi sağlıyor dönüşünü?"

-Başka biri olabilmek eğlenceli bir şey mi? +Tekrar kendine dönebileceğini bilirsen, evet. -Kendinize dönmeyi istemediğiniz zamanlar olmadı mı peki? +İnsanın kendinden başka dönebileceği bir yer var mıdır ki?