Ölüm, yaşamın karşıtı olarak değil, parçası olarak vardır.Ölümün yaşamın sonu değil bir parçası olduğunu öğrenmiştim.Doğruydu bu. Yaşayarak ölümü besliyoruz.

"temelde insanların birbirine karşı ilgisiz olduğu bir çağda yaşadığımız halde, başkaları hakkında muazzam miktarda bilgiyle çevrelenmiş durumdayız. yeter ki isteyelim, insanlar hakkındaki bu bilgileri rahatlıkla elde edebiliriz. buna rağmen, yine de başkaları hakkında gerçekte hiçbir şey bilmiyoruz."

"Uzaklara gideceğini söyledin" dedi Tamaru. "Ne kadar uzaklara peki?" "Rakamlarla hesaplanamayacak uzaklıkta bir yere." "Bir insanın yüreğini diğer bir insanın yüreğinden ayıran mesafe gibi."

Konuştukça ne kadar çok ortak noktamız olduğunu fark ediyorduk:kitaplara ve müziğe düşkündük,kedileri hiç saymıyorum bile.

Sanki bedenim ikiye ayrılmış da birbiriyle kovalamaca oynuyor. İkisinin arasında kocaman bir sütun yükselmiş ve onlarda birbirlerini yakalamak için sürekli dönüyorlar o sütunun çevresinde. Birr parçam doğru kelimeleri biliyor ama diğeri onu yakalayamıyor.

Ölüm,yaşamın karşıtı olarak değil,parçası olarak vardır.

Gözlerimi kapatıp, tanıdık bir kitaba dokunuyor ve kokusunu derin derin içime çekiyordum. Bu beni mutlu etmeye yetiyordu.

... Ben de bu yüzden onları okuyorum ya. Çünkü herkesle aynı şeyleri okuyunca, ister istemez herkes gibi düşünürsün. Bu da kaba ve zevksiz insanların dünyasıdır. Ciddi insanlar böyle şeylerle zaman harcamaya utanır.

Kesin hedefler koymak yaşamı basitleştirir.

Geçmişi ne silebilirsin ne de yeniden inşa edebilirsin. Çünkü bu senin varlığını silmekle aynı şey olur.