''Ben hayatıma nasıl başladımsa öyle öleceğim kuşkusuz; hep kitapların arasında..''

?Şu tepenin üstünde, kendimi onlardan ne kadar uzak hissediyorum. Sanki başka türdenim ben. Bütün gün çalıştıktan sonra bürolardan çıkıyor, evlere ve meydanlara neşeyle bakıp, bu kentin, kendi kentleri olduğunu, bir 'güzel burjuva kenti' niteliği taşıdığını düşünüyorlar. Korkmuyorlar; kendi yurtlarında olduklarını duyuyorlar. Musluklardan akan evcil kent suyundan, düğme çevrilince ampullerden yayılan ışıktan, dayanaklarla desteklenmiş melez ağaçlardan başka şey bilmezler. Her şeyin bir mekanizmaya uyarak ortaya çıktığını, dünyanın belli ve değişmez yasalara göre işlediğini günde yüz kere görürler: Boşlukta, bütün nesneler aynı hızla düşer; park yazın her gün saat altıda, kışın da dörtte kapanır; kurşun 335 derecede erir; son tramvay Hotel de Ville'den on biri beş geçe kalkar. Durgun, biraz asık suratlı kimselerdir. Yarın'ı, yani bugünün bir tekrarını düşünürler; kentlerde her sabah yeniden orataya çıkan tek bir gün vardır. Pazarları, bu tek günü az buçuk süslerler. Avanaklar! Güven dolu, kalın suratlarını göreceğimi düşündükçe tiksinti kaplıyor içimi. Yasalar yaparlar, bayağı romanlar yazarlar, çocuk yapma budalalığına düşmekten kurtulamazlar. Ama o koskoca, ne idüğü belirsiz doğa, kentlerine girmiş, her tarafa, evlerine, bürolarına, kendilerine bile sızmıştır. Doğa kıpırdamaz, olduğu gibi durur; onlar, içleri dolduğu, doğayı soludukları halde farkında değillerdir. Kentin dışında, yirmi kilometre uzakta olduğunu sanırlar doğanın. Onu görüyorum ben,bu doğayı görüyorum. Baş eğişinin tembellikten geldiğini biliyorum; yasaları olmadığını da biliyorum, onun düzenliliği sandıkları şey...Doğanın alışkanlıkları var yalnız, yarın değiştirebilir onları.?

Çevresi erdemli oyuncularla dolu olduğundan,oyuna ve erdeme kin bağlamıştı.

Birinciliği zorla elde edemeyecek kadar gururlu,ikincilikle yetinmeyecek kadar da kendini beğenmiş olduğundan,hiç kimseyle görüşmüyordu."Kendinizi özletmeyi bilin,"diyordu.Çok özlediler onu,sonra daha az özlediler ve görmeye görmeye,sonunda unuttular.

"Dokunup geçin,ölümlüler direnmeyin."

Yetenekleri olan bir kızdı ama bu yetenekleri geliştirmeden bırakmayı incelik saydılar.Güzel bir kızdı ve bunu ondan saklamak için ellerinden geleni yaptılar.Bu orta halli ve gururlu kentsoylular,güzelliği olanaklarının üzerinde yada toplumsal durumlarının altında görüyorlardı;güzelliği markizlere ve yosmalara yakıştırıyorlardı.

Yaptığı mantık evlenmesi,hastalık ve matemde buluyordu doğruluğunu.

İyi baba yoktur,bir kural bu;ama erkeklere değil,çürümüş olan babalık bağına kızmak gerekir.Çocuk yapmak mı,bundan daha iyisi olamaz;çocuk "sahibi olmak" ne tedirginlik!

Ölmek bir şey değil:zamanında ölmek gerekir.Daha geç olsaydı kendimi suçlu hissederdim.Bilinçli bir öksüz kendini haksız bulur:onu görünce hoşnut kalmayan ana-babası,gökteki dairelerine çekilmişlerdir sanki.

Oysa,sevdi o,yaşamak istedi,ölümünü gördü;bunlar tam bir insan yaratmaya yeter.