"İnsanın kendine ait halleri olması iyi bir şeydir," dedi kalbim.

Bu sırada ben iç ses ile mırıldanma arası bir yerden o cümleyi sarf edecektim: "Hayat hakkında fikrim yok."

"Olabilir," dedi kedi, "neticede herkes hikaye kahramanı. Dert etme."

Gözlerinin derininde bir telaş görürdüm.

Ruhlarımız, balkonda asılı ve kurumak üzere iken yaz yağmuruna yakalanmış havlular gibi şişip ağırlaşacaktı.

"Tesadüflerle sürüklenen bir hayattan kurtulmak için tesadüf arayışı," dedi, biraz ilerimde dikilen genç.

"Senden hikaye kahramanı olmaz oğlum," dedim içimden, "senin yaradılışın eksik."

O daha kibardı ve hikayeyi kibarca terk ediyordu. s. 8

Soktular sınıflara, "Daha dün annemizin, çiçekli bahçemizin..." "Hocam," dedik, "yanlış yapıyorsunuz. Biz bahçeli evlerde oturmuyoruz, çiçekler saksıda. Öğlen uykusu bilmeyiz. İcabında numaradan göz yumar, kaşla göz arasında tüyeriz. Bu muhabbet bize uymaz." "Yok," dediler, "şimdi okullu oldunuz, sınıfları doldurdunuz."

Tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeylerin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim. Önemsemedim. Yol, bana uygun bir ruh önerebilirdi. Kapıyı çektim, kilidin dili yuvasına otururken "Nereye?" dedi. Aldırış etmedim, çıktım.