... geçip gitmiş hiçbir şeye yazıklanmamak gerekiyordu. Yazıklanılacak tek şey şimdi'ydi, bugün'dü, yitirdiğim,sadece edilgen bir tutumla katlandığım,bana ne armağanlar sunmuş, ne beni fazla sarsmış bu sayısız saatler ve günlerdi.

"Dinleyin şu cümleyi: 'Gerçekte çekilen acılardan gurur duymakgerekir, her acı bize yüksek bir aşamada bulunduğumuzu anımsatır.'

"Senin ruhun bütün dünyadır"

Dünyanın acı bir tadı vardı. Eziyetti yaşamak.

Bir hedef bulunuyordu Siddhartha?nın önünde, tek bir hedef: Arınmış olmak, susamalardan arınmış, istemelerden arınmış, düşlerden, sevinçlerden, acılardan arınmış. Ölerek kendinden kurtulmak, ben olmaktan çıkmak, boşalmış bir yürekle dinginliğe kavuşmak, benliksiz düşünmelerle mucizelere kapıları açmak, işte buydu onun hedefi. Ben tümüyle saf dışı bırakılıp öldürüldü mü gönüldeki tüm tutku ve dürtülerin sesleri kısıldı mı, işte o zaman gözlerini açacaktı en son şey, varlıktaki artık Ben olmayan öz, o büyük giz.

Bilginin bilme isteğinden, öğrenme isteğinden daha azılı bir düşmanı olamaz.

Çünkü düşünmek -öyle görünüyordu ona- nedenleri bilip tanımak demekti, ancak bu yoldan duygular bilgilere dönüşür ve yitip gitmeyerek bir varlık kazanır, içlerindeki özü ışıyarak çevrelerine yansıtırdı.

"Yazmak iyidir, ama düşünmek daha iyi; akıllılık iyidir, ama sabretmek daha iyi."

Çok dinledi, az konuştu.

Dinlemesini bilen insanlar o kadar az ki!