"Bak, Kafka Tamura, belki de dünyadaki hiç kimse özgürlüğü arzulamıyordur. Arzuladıklarını sanıyorlar sadece. Her şey bir ütopya. Eğer ellerine özgürlük gerçekten geçecek olsa, çoğu insan ne yapacağını şaşırır. Bunu aklında tut. İnsanlar aslında özgürlüklerinin kısıtlanmasından hoşlanırlar..."

"Sessizlik kulaklarla duyulabilen bir şey. Bunu da yeni öğreniyorum..."

"Gözlerini kapatman, hiçbir şeyi değiştirmez. Gözlerini kapattın diye, hiçbir şey silinip gitmez. Bu bir yana, gözlerini bir sonraki açışında her şey daha da kötüleşir. Biz işte böyle bir dünyada yaşıyoruz, Nakata. Adam gibi gözlerini aç! Göz kapamak, korkakların işidir. Gerçeklere göz yummak çok alçakçadır. Sen gözlerini kapatıp kulaklarını tıkasan bile zaman akmaya devam eder. Emin adımlarla..."

Dün akşam çok iyi anladım, anlamı olmayan şeylerde anlam aramaya kalkmanın zamanımı boşa harcamak olacağını..

"İnsan kendisinin eksik bir parçasını bulmak umuduyla aşık olur. O yüzden de, aşık olduğu insanı düşünürken, az ya da çok hüzünlenir..."

Kafamı kaldırdım, Kuzey Denizi'nin üzerinde, gökyüzünde asılı duran kara bulutlara baktım ve o zaman kadar yaşamımın akışında yitip gitmiş olan şeyleri düşündüm. Uçup gitmiş saatleri,ölmüş veya yitmiş arkadaşları, bir daha geri gelmeyecek hisleri...

Kendime soruyorum, acaba bedenimin içinde karanlık bir yer mi var diye, uzak bir bölge, en önemli anılarımın üst üste yığılıp balçığa dönüştüğü bir yer...

''...Kalbini açabilen insanlar var, bir de açamayanlar. Siz açabilenlerdensiniz. Ya da daha doğru deyişle, istediğinizde bunu yapabiliyorsunuz.'' ''Peki insanlar kalbini açınca ne oluyor?'' Reiko ellerini masanın üzerinde kenetledi, sigarası dudaklarından sarkıyordu. Halinden memnundu. ''İyileşiyorlar'' dedi. Sigarasının külü masaya düştü, ama o farkına varmamış görünüyordu...

''Tam yaşamın ortalık yerindeyken, her şey ölümün çevresinde dönüyordu....''

Sence öyle insanlar var mı, her zaman yolunu bulabilen veya hiç yara almamış insanlar..??