Nazım: Sevmek nedir, bilir misin ? Handan: Bu da felsefe dersine dahil mi ? Nazım: Elbet, elbet! Handan : Öyle ise, bilirim. Nazım : Yalan ! Handan: Vallahi değil. Komşumuzun oğlunu birçok sevdimdi, üç sene oluyor. Nazım : On üç yaşında ha, mektup filan? Handan: Hayır, öyle şey yok. Saçlarımdan büyük bir parça kestim verdim, o kadar ! Nazım : Bu komşunun harikulade çocuğuna ne oldu ? Handan: Evden çıktılar, bilmiyorum. Nazım : Daha başka ? Handan: Durunuz bakayım . Bir de sarıklı Arabi hocası. Nazım : Acayip çocuk. Hoca Efendi nezaketinize mukabele etti mi ? Handan: Bilmez ki etsin ! Nazım: Daha? Handan: Başka bir hoca daha ! Nazım: Hep hocalarını seversen ben kendim için korkmaha başlayacağım. Handan: Nafile korkarsınız. Çünkü sizi sevmeyeceğim, dedim ve ilk defa olarak bir çok güldük. Her şeyden başka bir de pek iyi arkadaşız...

"Ümitvâr görünmeye çalışarak, içimde bir mahşer kabarırken bir taş sükûneti takınarak onu uyutmaya çalıştım."

"Benliğe kök salan gönül bağlarını kim tarif edebilir? "

"...Herhangi bir kuvvet ölüm karşısında acizdir. Size bir şey daha söyleyeyim: ölüler ne konuşur, ne sever, ne de sevilir."

Kârbanı aşk ıssız bir beyabandan geçer.