İnsanın mutlu olabilmesi için mutlu doğması gerekir.

Dünyada her şey kendi yasasına göre hareket eder.

İnsan ayakları altında bir yol olmazsa nasıl yürüyebilir?... ..Hayat bir yolculuktur...

Ben bir kimseyi mutlu edebileceğimi düşünmeye cesaret edemiyorum. (sf: 280)

Heybetli gövdesinin ağırlığıyla granit parkelerini çatlatacakmış gibi yürüyen emekli askerin kirli, hantal çizmeleri; ay çiçekleri gibi başı hep ışıklı vitrinlerden yana dönük yürüyen çıtı pıtı bayanın mini minnacık pabuçları ya da yüreği umutlarla dolu asteğmenin ucu yere sürünen kılıcı... hepsinin kendilerince, güçlü ya da zayıf, derin ya da hafif izleri görülür kaldırımlarında.

Sefih bir insanda gözü pek düşünceler uyandırabilecek şeyler onda tam tersine daha da kutsallaşmış hayaller uyandırıyordu.

Şaşılacak şey: Demek iffet terk etti mi insanı, akıl da terk ediyordu.

Aslına bakılacak olursa, ahlaksal çökmüşlüğün kokuşmuş soluğunun sindiği güzellik karşısında duyulan acıma duygusu bu türden duyguların en güçlüsüdür.

''Tanrım bu ne ilahi güzellik yalvarırım güç ver güç ver bana dayanabilmem için! Yoksa paramparça olurum sığınamam senin bu yeryüzüne...''

Ah, ne kadar iğrençti şu gerçeklik denen şey!