Ne kadar yazıp söylesem de, asıl hayatım sanki hatırlayamadıklarım arasında saklıymış duygusundan kurtulamıyorum.

Hatıranın kuvvetiyle yaşar hayatımızdaki bazı nesneler, eşyalar; eşyaların uykusunu açmak kolay değildir.

Yıllar geçerken üzerlerinden dökülen, farkında olduğunuz ya da olmadığınız, size saklanmış ayrıntılar; çocukluğun tükenmeyen hazineleri...yüze vurur bir yerlerden...yazınızı kıvılcımlandırır.

Kendini hayatın öğretmenliğine açık tutmuş kişilerin yaşadıklarından iyi bildiği gibi, bizi "insanlaştıran" şeylerden biri de başarısızlık deneyimleri, öğretici yenilgilerdir; onların hayatımızı daha olumlu yönetmemizi sağlayacak saklı gücünü zamanla, yaşadıkça kavrarız.

Sır ertelenmiş bilgidir yalnızca.

" En somut yanımız sandığımız bedenimiz, bilinç dışımızın oyun sahasıdır aynı zamanda. " " Kişi zaman içinde parça parça ölür."

Hayatımızdaki bazı şeyler sonsuza kadar hep öyle olduğu gibi duracak sanır, arada bir dönüp bakma, gözden geçirme gereği duymaz, sonrasında da işte böylesi kayıpların zalim öğretmenliğine kalırız.

Üzerine ne kadar düşünürsek düşünelim niye o kadar ağladığımızı, niye o kadar güldüğümüzü, niye o kadar kızdığımızı ya da sevdiğimizi anlamadığımız zamanlara gömülmüş bir hayat durur geçmişimizde...

Aslında hem dışarıdan kolay görülmeyen utangaç, çekingen hem de yeri geldiğinde kendini ortaya atmaktan çekinmeyen gözü pek bir yanım vardır, hangisinin hangi durumlarda ortaya çıkacağını çoğu kez ben de kestiremem, bu anlamda içimde adeta iki kişi birden yaşar ve bu nedenle bir gün kendimin tuzağına düşeceğim bir şey yapmaktan korkarım.

Aslında hem dışarıdan kolay görülmeyen utangaç, çekingen hem de yeri geldiğinde kendini ortaya atmaktan çekinmeyen gözü pek bir yanım vardır, hangisinin hangi durumlarda ortaya çıkacağını çoğu kez ben de kestiremem, bu anlamda içimde adeta iki kişi birden yaşar ve bu nedenle bir gün kendimin tuzağına düşeceğim bir şey yapmaktan korkarım.