Yengeçler kabuk değiştirdikleri dönemde zayıf ve savunmasızdırlar. Değişim dönemlerimizde, zayıf ve savunmasız anlarımızda hatırladıklarımız bu yüzden önemlidir.

Bir çocuğun kalbinin ne zaman kırıldığını büyükleri çoğu kez bilemez, ne kadar derinden kırılmış olduğunu da kendisi...Bunu "hissettiği" şimşek çakımı kısa anlar yaşar belki, ama "bilmesi" yıllar alır. Yalnızca insanlar büyür, yaralar büyümez, yaralar çocuk kalır.

Yazmak, insanın yalnızca bildiklerini aktarması değil, aynı zamanda kendisi hakkında bilgi edinmesidir. Bir zamanlar kim olduğumuz, şu an yazdığımız satırlarda kim olduğumuzla yakından ilgilidir.

Hayat, bize görünen yüzünden kaçırdıklarını, suçluların dünyasına saklıyordu sanki.

Çocukluğunu hatırlamak insanları yumuşatır.

İnsanı büyüten olaylar ya da yıllar değil anlardı daha çok. Kısacık anlar. Günün birinde öyle bir şey oluverir ki yıllarca büyümeyen insanlar bir anda büyüyebilirler. Yaşamımızın görünmez duvarlarına çizilmiş nice işaret çizgisi çıkarır bizi buraya, insanı bir anda büyüten o ışık çakımı ana...

Anadolu'da birçok kadının hayatla kurduğu güven ilişkisi kollarındaki bileziklerden geçer. Her şeyi sahibin erkekler olduğu bir dünyada onlara tanınan belki de tek mülkiyet alanıdır bu. Pırıltılı prangalar. Mali durumu sarsılan bir erkeğin düştüğü acıklı durum ise, sonunda sıranın karısının kollarındaki bileziklere gelmiş olmasıyla vurgulanır.

Bir çocuğu imgelemine ve suçluluk duygusuna yem olarak bırakmak büyüklerin başlıca stratejilerindendir.

Bir noktadan sonra bazı şeylerin aslının ne olduğunu bilmenin, hatta bir aslı olup olmadığının hiçbir önemi kalmıyor.

Bazen mahcubiyetlerimiz büyütür bizi.