bunca yıldan sonra anladığım şeylerden biri de şu ki, anılar silinse de, zaman, her şeyi unutturacak bir hızla geçip gitse de, hayatın belli bir yerinde ardımızda bıraktığımızı sandığımız ''keder'' bizimle kalıyor.

İnsanoğlu dediğimiz ve tek tek bütün tarihe dağılmış, benzerlerimizin oluşturduğu o soyut varlık, açgözlü sırtlan sürüleri gibi pervasızca her şeye saldırmış, her yeri yağmalamıştı. Ama sonunda pek fazla birşey değişmemişti. Birileri daha büyük evlerde otururken ötekiler daha küçük evlerde oturuyor, herkes daha büyük bir evde oturmak için çabalıyor ama sonunda herkes ancak kendi sığacağı kadar küçük bir toprak parçasına gömülüp unutuluyordu.

Aslında bütün bu kitaplar insanların sandığından çok daha basitti. Aynı şeyleri anlatıyorlardı ama farklı bir biçimde. Nasıl herkes benzer şeyleri farklı bir biçimde yaşıyor ve bunun bir tek kendisine ait bir durum olduğunu sanıyorsa...

Yazmak, her şeyi anlatmak, açıklamak,başkalarına göstermek gibi görünse de, aslında yalnızca size ait parmak iziyle girilen gizli bir oda gibi kendinizi bir ünlemin, bir soru işaretinin, birkaç noktanın ardına gizleyebildiğiniz bir yer.

Onun gülüşü insanın yüreğinde yer eden ve bir başkasında asla bulunmayacak özel şifresi gibi belleğe yerleşen bir şeydi.

Çocuklar büyüyeceklerine inanmaz. Her şeyin, o an olduğu gibi sonsuza dek öylece kalacağını sanırlar ama her ne kadar anladıklarını düşünseler de büyüklerin karmaşık ve kurallarla dolu hayatlarını hiç anlamazlar.

Bir kadına baktığım zaman, aslında çok da uzak olmayan bir geçmişte, annesinin eteğine tutunup azıcık arkasına saklanan küçük bir kız olduğu gelir aklıma. O zaman kimseye kızamam.

''insan inanmazsa yaşayamaz...''

''Sana çok fazla şey söylemek istedim hep ama yapamadım... Sanki herkesin daha önce defalarca söyleyip durduğu şeyleri söylersem aramızdaki bu garip büyü bozulacak, her şey birdenbire buraya, ayağımızı yere bastığımız şu dünyaya ait her hale gelecek, benzersizliğini kaybedecek sanıyordum...''

Ama işte hayat güldüğümüz şeyleri başınıza getirip size gülüyor sonunda...