Bazı insanlar başlanmışken bitirilmek için okunan kitaplara benzer. Sonunda ne olacak diye merak edip okursun ama sonunda hiçbir şey olmaz.

Birileri daha büyük evlerde otururken ötekiler daha küçük evlerde oturuyor, herkes daha büyük evde oturmak için çabalıyor ama sonunda ancak kendi sığacağı kadar küçük bir toprak parçasına gömülüp unutuluyor.
Hepsi buydu.
Bütün hayat buydu işte.

Acaba çocukluk mu kentleri güzelleştirir anılarda?
Yoksa gerçekten de yıllar geçtikçe bozuyor muyuz onları?

Ne yapalım, eskiyen yalnız aynadaki yüzümüz olmuyor.

''Romancılar garip insanlar,'' dedi, ''öyle olmasa dünyanın içinde kendilerine başka dünyalar kurmaya kalkışırlar mıydı?''

Titrek bir kalemle , siyah mürekkeple yazılmış birkaç satır bir anda dünyanın renklerini , hayatın ışığını böylesine değiştirebilir mi sahiden?
Değiştirebildiğini o gün öğrendim.
Sözcükler böylesine güçlü mü?

Ve eğer kadınların kalbine giden bir yol varsa, inanın bana, sözcüklerden geçer.
Hatta o yol sözcüklerle döşelidir.
Başka hiçbir şey doğru bir sözdizimi kadar bir kadının başını döndüremez.

Şairin söylediği gibi, '' herşey gidiyor, bir tek o, dostluk, hep yanıbaşımızda kalıyor.''

Kimsenin fazla zamanı yoktu başkalarının acısıyla uğraşacak.

Çünkü biliyor musunuz, insanın neler yaşadığı çok önemli değildir. Önemli olan ne hissettiğidir.