Mucize, en sevdiği çocuğudur inancın.

Çocuklar gibi hiçbir şeyi dert etmeyenler, oyuncak bebeklerini oradan oraya dolaştıran, giydirip soyan ve büyük bir saygıyla anneciğin şekeri kilitlediği çekmecenin etrafında gezinen ve arzu ettikleri şeyi ele geçirip avurtlarını şişirerek yerken "daha!" diye bağıranlar mutludur.

Neşeli ve mutluyum, yani gerçekçi olmam mümkün değil.

Tanrı'nın bize her gün sunduğu güzel şeyleri tadını çıkaracak kadar kalbimizin kapıları açık olursa, başımıza gelen kötü şeylere katlanacak gücümüz olur.

Mutlu edemediğimiz mutlu insanlar görüyoruz, dayanılmaz olan bu...

...insanı sonsuz derecede mutlu kılan şey, aynı zamanda üzüntüsünün kaynağı mı olmalı?

Ah Wilhelm! Tek gözden oluşan bir münzevi evi, hayvan postundan bir elbise ve dikenli bir kemer, yaralı ruhumun özlemini çektiği merhem bu. Adieu! Bu mutsuzluğun mezardan başka bir sonu olduğunu sanmıyorum.

Hayal gücümü yitirdim, doğa artık beni duygulandırmıyor, kitaplar tüylerimi diken diken ediyor. Kendimizden yoksunsak, elbette her şeyden yoksun kalıyoruz.

Karşısındakine açılabilen büyük bir insanı görmek kadar dünyada gerçek ve içten bir mutluluk yok.

Ulu Tanrım! Ya akılları başlarında değilken ya da akıllarını kaybettikten sonra mı mutlu olmaktır insanların yazgısı!