"İnsanların anlamadıklarıyla,
Alay etmelerine alışığız,
Ve homurdanmalarına,
Erişemedikleri,
İyi ve güzelin karşısında;
Sen de mi köpek, bunlara hırlayacaksın?"

"Gecenin karanlığı çökünce de
Korkuyla uzanırım yatağa,
Huzur, o zaman da yok,
Dehşetli düşler beni bekler."

"Zavallı şeytan! Bana ne verebilirsin ki?
Yükseklere göz dikmiş insan bilincini,
Senin gibiler kavrayabilir mi hiç?
Sendeki gıda, doyurmaz insanı;
Elindeki kızıl altın,
Cıva gibi avucunun içinden akıp gider...
Senin kumar masalarında kimse kazanmaz!
Daha sarılırken başkalarına bakar,
Göndereceğin kadınlar!
Vereceğin itibarın tanrısal gururu,
Kuyruklu bir yıldız gibi kayar gider!
Bunları mı sunacaksın bana?
Göster bana bakalım,
Koparılmadan çürüyen meyveyi,
Her gün yeniden yeşillenen ağacı!.."

Herkesin aynı olmadığını biliyorum ve hiçbir zaman da herkes eşit olmayacak...

Ama nasıl oluyor da, insan kendinden şikayet edebiliyor?

Birçok iyi insanla tanıştım ama henüz bir çevrem yok...

Çocuklar ne istediklerini bilmezler. Bütün eğitimciler bu konuda aynı düşüncede. Ama yetişkinler de bu dünyada çocuklar gibi sendeleye sendeleye dolaşır, onlar gibi nerden gelip nereye gittiklerini bilmezler...

Ona dair bütün bu söylediklerim boş sözler, onun en ufak bir özelliğini anlatamayan pek bayağı genellemeler...

Adımı başka bir ağızdan duymak istemiyorum!

Hele bir de onu beğenip beğenmediğimı sordular mı! Beğenmek ne demek? Bu sözden öldüresiye nefret ediyorum...