Yakından bakınca bizi altüst eden şeyler, uzaktan ne kadar berrak görülür....

Ancak, darkafalı kalmaz umutsuz, Anlamsız işlere sarılan Tutkulu ellerle toprağı kazan, gömü arayan, Bir solucan bulunca sevinen!

Bir duygu yaymazsanız gönülden gönüle, Yeriniz yok gönlünde başkalarının...

(Tanrı, Mephisto'ya) "Ancak, utan, öğrendiğin zaman İyi bir insan karanlıklar içinde bunalırken Ayrılmak istemez doğru yoldan." (satır 327-29)

''yaşamın bir rüya olabileceğini daha önce başka insanlar da düşünmüş ve söylemişlerdir... tüm yaşamımızın ihtiyaçlarımızı karşılamak amaçlı olduğu, bunun da ömrümüzü biraz daha uzatmaktan başka bir şeye yaramadığı ve yaşadığımız yerin bir hücreye benzediğini, çevremizdekilerin ise bir mahkumun duvarlara işlediği figürler olduğunu fark ettiğim zaman...''

''beni sıkıp rahatsız eden, şu tahtakurusu yuvasındaki eski ve işe yaramaz binlerce eşya değil midir?''

Eğer insanlar imgelemleriyle geçmişteki kederin anılarını çağrıştırmak uğruna bu denli çaba gösterecekleri yerde, kayıtsız bir şimdiye katlansalardı, çektikleri acı daha az olurdu.

Dünyadaki karışıklıklara yol açan şeyin, kurnazlık ve kötü niyetten öte, belki de yanlış anlamalar ve atalet olduğunu bir kez daha saptadım. En azından ilk ikisine daha az rastlanıyor.

Çocukların neyi, niçin istediklerini bilmedikleri konusunda bütün o bilgili öğretmen ve eğitmenler aynı kanıdalar; ama ergin kimselerin de bu yeryüzünde tıpkı çocuklar gibi yalpalayarak dolaştıklarına ve onlar gibi nereden gelip nereye gittiklerini bilmediklerine, onlar gibi gerçek ereklere yönelik hareket etmediklerine ve kurabiye, çörek ve kızılcık sopasıyla güdüldüklerine kimse inanmak istemese de bu benim için ortada olan bir gerçek.

Doğamız hep neşesizliğe bağlı kalır, ama buna rağmen bir kez kendimizi toparlamak için gereken gücü bulduk mu, işlerimiz kolayca elimizden gelir ve çabalarımızdan gerçek bir zevk duymaya başlarız.