"Evler, dükkanlar, camlar, tahtalar onarılırdı elbet. Peki ya insanlar..? Ya onların yaraları, yıkıntıları, yangınları..? Ya gidip de dönmeyenler, kalanlar..?"

Unuttuğunu sandığı birçok şey vardı yaşamında ama unutmak yaşananların yok olmacasına bizden uzaklaşması demek değildi. Unutmak duyulan acıları sindirip kendine katmaktır, diye düşündü, unutmak yeni bir ülkedir.

Duygularını gizlemeyi erken öğrenmişti. Bir zamanlar, en iyi yanım bu, derdi. Sevmek, kaybetmek korkusudur. İşte hepsi bu, derdi. Doğru yerde doğru zamanda oynayan kazanır, iyi olan değil, derdi. Zor ama hep yukarı doğru tırmanan bir yaşamım oldu, derdi. Bunları söylemekten zevk alırdı, doğruluklarından pek emin olmasa da.

İnsanın yaşadıklarının hemen tümünü daha önceden yaşamış ve daha sonrada yaşayacak olduğunu biliyordu. Şimdiki zaman geçmişten ve bir o kadar da gelecekten oluşuyordu ve geçmiş, gelecek zamandan bakılan eskimiş bir şimdiki zamandan başka bir şey değildi.

Yalnızlık, insanın dış kabuğunu kalınlaştırıyor; dünyadan gizlenen iç ise zayıf ve kırılgan kalıyor.''

Birçok arkadaşım oldu. Kimileriyle çok uzun yıllar sürdü ilişkim. adlarını çoktan unuttum onların. Bir dönemeçte hayatımdan çıkarmak zorunda kaldıklarım ya da bir gün birdenbire yabancı bulduklarım oldu. Yillar sonra karşılaşıp yeniden sevdiklerim de. ama kesin olan bir şey var. her zaman yalnız oldum.

Uzun mesafeler sessiz rüyalarla geçilir..

'Süzülüp geçerken gölgem Gecenin puslu mavisinden Sönmüş yıldızlar gibi Uzaklaşıyor rüyalarım benden Atlayıp rüzgârın terkisine Gitmek istemiyorum arkalarından Yeni rüyalar yaratırım belki de Dökülen yıldız tozlarından Umut kesmemeli insan dünyadan Kanat sesleri geliyor çünkü hâlâ Kuşların aşağıya baktığı ferah yerden'

Süzülüp geçerken gölgem Gecenin puslu mavisinden Sönmüş yıldızlar gibi Uzaklaşıyor rüyalarım benden Atlayıp rüzgârın terkisine Gitmek istemiyorum arkalarından Yeni rüyalar yaratırım belki de Dökülen yıldız tozlarından Umut kesmemeli insan dünyadan Kanat sesleri geliyor çünkü hâlâ Kuşların aşağıya baktığı ferah yerden

Doğa kaygısızca kendi döngüsünü sürdürüyordu. Dünya buydu işte. Bu kadar yalındı. Onu karmaşık hale getirense insandı.