Ardı ardına öyle büyük darbeler yedim ki korkuyorum.

Savrulmuş hayatımı gözden geçiriyordum.

Sabahları bezgin uyanıyorum nicedir. Bir donukluk var üstümde. Yaşam enerjim tükenmiş gibi ve hayatımda sanat olmasa her şey ölü olacak sanki.

Parçalarımı toplamak,bedenimle ruhumu yeniden örtüştürüp bütünlemek normalde olduğundan daha fazla kararlılık ve cesaret gerektiriyor.

İnsanın tek başına kolay kolay üstesinden gelemeyeceği bir boşluk bu...

Kendi zayıflığımdan, saplantılarımdan utanıyorum birden. Sınırlarımı yokluyorum, yeterince uzun ve geniş mi?

Biliyorum, her yeni aşk, insanı eski bir aşkın küllenmiş anısına çeker. İzler,yinelemeler,gidiş gelişler, bağlantılar zinciri içerisinde benzerlikler yaşar insan ve hemen hemen aynı tuzaklara düşer. Belki de bunu bildiğim için aşktan bu kadar uzun süre uzak kaldım.

Bir yandan aşırı duygusal, öte yandan fazla mantıklıyım.

Sevmek ve unutmak konu olduğunda geçmiş şu andan hem daha kalıcı ve sahici, hem de zengin olabiliyor. Anılar dolgu hataları yüzünden kuşkulu bile olsalar.

Ne kadar uzak ve yabancıyız. Onun burada benim bilmediğim bir yaşamı, çevresi, sevdiği insanlar var.