Belki insan, sosyal bir hayvandı. Ama sanıldığı kadar da sosyal değildi.

Hava kararmıştı. Göz göre göre, ama kimseye görünmeden. Hem aniden, hem de yıllar içinde yaşlanan bir insan gibi.

Hayat, yatılı bir misafirlik değil, günübirlik gidilen bir piknikti.

Sonuç olarak, insan, maddeye hak ettiğinden fazla değeri verdiği sürece mutsuz olacaktı.

''Deliliğinin kokusunu, anormalliğinin kokusunu duyamazsın yanında gazete okuyan adamın, otobüs durağında. Sadece gördüklerin vardır.''

Verilmiş olan her karar, o anın şartları içinde en doğru olandır.

"Biz asla yalan söylemeyiz. Gerekirse gerçeği değiştiririz. Söylediklerimize uysun diye."

Uğruna kalbinin çarpabileceği erkeği bulduysan, onunla hayatını paylaş. Çünkü sevgiden başka güç yok. Ve paylaşılan sevgi kadar büyük sevgi yok.

İyilik, ilk öğretilendi. Ancak geçerli değildi. Savaşlar, ihanetler ve yalanlar insana aitti. Ve pişmanlık ya da komşunun hayatını eleştirmek, iyi olmaya yetmiyordu. Hiçbir şey, iyi olmak için yeterli değildi. Çünkü dünya ve insan eti, iyilikten yoksundu."

İyilik, bütün iletişim araçlarında reklamı yapılan, ancak özel sektöre ait hiçbir stokta bulunmadığı için satılamayan bir üründü.