Nerede ateş orada su var. Ne tuhaf kimya! Suyun terkibinde ateş, ateşin terkibinde su. (42)

"Sadece susayanlar suyu aramaz / Su da susuzları arar durur." (42)

Satranç oynayan şah mı, derviş mi belli değil. Dokunduğu anda piyonları vezire çevirdiğine bakılırsa şah. Şahla göz göze geldiğinde tepeden tırnağa ürperdiğine bakılırsa derviş. Kiminle mi oynuyor? O da pek belli değil. (48)

"Birbirinizin gönlünü kırmayın. Çünkü müminin gönlü Kâbe'ye benzer, lâkin gönül ondan da yeğdir. Zira Beytü'l- ma'mur göktedir. Orayı melekler tavâf eder. Hâlbuki gönül Tanrı'nın nazargâhıdır. Tanrı'yla gönül arasında perde yoktur. Kâbe nasıl dokunulmaz, harim ve mübarekse gönül de Tanrı'nın tecelli ettiği yer olduğu için mübarektir, ona dokunmayın." (55)

..söz damıtılıyor, hakikat billur kâsede. Ah şiir! Ne şeffaf nehir köpürerek akan denize! (71)

O halde kişi bilsin kendini, ?Coşkun Deniz? kalbini deşelesin, ?Tılsımlı Sır? açığa vursun inciyi. Şiirle söylesin buharlaşmasın diye kelam. Fakat önce tanımlasın şiiri. Nedir şiir? ?Ermişlerin kerameti!? Peki ruhun mertebeleri? Tabiat, nefs, kalp ve sır. Ya izlenecek yol? Nefsini bilmek, hakikati görmek, aşk-ı ilâhî, zikrullah ve erimek Hakk?ta. Peki haritası nedir bu sisli yolun? Cezbe, yani çekim gücü aşkın, muhabbet, yani sevmesi Allah?ı kulun. Sonra şişirerek bu rüzgarla yelkeni, açılmak kavramak için evreni, ?Sadelik?, ?Doğallık? ve ?Güzellik? adalarında, insanı sevmek? Hacı Bayrâm Velî bu, sevmek için tanımak gerektiğini biliyor. ? Sen, seni bil!? derken çıkacak yangının farkında. Ama ne çıkar, yanmada derman buluyorsa gönül. Ne varsa yeryüzünde, bu yangının rengiyle boyanıyorsa, ne çıkar dert ve gamla kaplansa kâinat. Yeter ki, ? Gerçi ki yandı gerçeğe yandı/ Rengine aşkın cümle boyandı!? beytini göstersin saat. (72)

Hükmün onuru adalet. (74)

?Cânı kim cânânı için sevse cânânın sever/Cânı için kim ki cânânın sever cânın sever? diyor Fuzûlî, can pazarında. Dua ediyor, ?Ya Rabb, aşk belasıyla beni tanıştır /bir an bile aşk belasından uzak tutma beni,? diyerek. Ve Rabbi habibinin aşkını düşürüyor onun kalbine. (89)

"İnsan her zaman kahraman olmaz ama her zaman insan olabilir," Bacon (101)

"İnsan ruhunun acımayı bilmesi, Tanrı'nın istemine sığınması, gerçeğin ekseni çevresinde dönmesi, hiç kuşkusuz yeryüzünde erişilmiş bir cennettir." Bacon (102)