Sezai Karakoç Sözleri ve Alıntıları

MASAL Doğu'da bir baba vardı Batı gelmeden önce Onun oğulları Batı'ya vardı Birinci oğul Batı kapılarında Büyük yörenlerle karşılandı Sonra onuruna büyük şölen verdiler Söylevler söylediler babanın onuruna Gece olup kuştüyü yastıklar arasında Oğul yarınki masmavi şafağın rüyasında Bir karaltı yavaşca tüy gibi daldı içeri Öldürdüler onu ve gömdüler kimsenin bilmediği bir yere Baba bunh havanın ansızın kabaran gözyaşından anladı Öcünü alsın diye kardeşini yolladı İkinci oğul Batı ülkesinde Gezerken bir ırmak kıyısında Bir kıza rastladı dağların tazeliğinse Bal arılarının taşıdığı tozlardan Ayna hamurundan ay yankısından Samanyolu aydınlığından inci korkusundan Gül tütününden doğmuş sanki Anne doğurmamıs da gök doğurmuş onu Saçlarını güneş destelemiş Yıllarca peşinde koştu onun Kavuşamadı ama ona Batı bir uçurum gibi girdi aralarına Sonra bir kış günü soguk bir rüzgar Alıp götürdü onu Ve ikinci oğulü Sivri uçurumların ucunda Buldular onulmaz çılgınlıkların avucunda Baba yağmurlardan anladı bunu Yağmur suları acı ve buruktu İşin künhüne varsın diye Yolladı üçüncü oğlunu Üçüncü ogul Batı da Çok aç kaldı ezildi yıkıldı Ama bir iş buldu bir gün bir mağazada Açlıgı gidince kardeşlerini arayacaktı Fakat Batı nın büyüsü ağır bastı İş çoktu kardeşlerini aramaya vakit bulamadı Sonra büsbütün unuttu onları Şef oldu buyrugunda bir çok kisi Ktavat bağlamasını ögrendi geceleri Gün geldi mağazası oldu onu parmakla gösterdiler Patron oldu ama hala uşaktı Ruhunda uşaklık yuva yapmıştı çünkü Bir gün bir hemşehrisi onu tanıdı bir gazinoda Ondan hesap sordu o da Sırf utançtan babasına Bir çek gönderdi onunla Baba bu kağıdın neye yarayacağını bilemedi Yırttı ve oynasınlar diye köpek yavrularına attı Bu yüklü çeki İyice yaşlanmıştı ama Vazgecmedi koydugundan kafasına Dördüncü oğlunu gönderdi Batıya ... Baba ölmüştü acısından bu ara Yedinci oğul büyümüştü baka baka ağaçlara Baharın yazın güzün kışın sırrına ermişti ağaclarda Bir alınyazısı gibiydi kuruyan yapraklar onda Bir de o talihini denemek istedi Bir şafak vakti Batı ya erdi En büyük Batı kentinin en büyük meydanında Durdu ve Tanrı ya yakardı önce Kendisini değiştiremesinler diye Sonra ansızın ona bir ilham geldi Ve başladı oymaya olduğu yeri Basına toplandı ve baktılar Batılılar O aldırmadı bakışlara Kazdı durmadan kazdı Sonra yarı beline kadar girdi çukura Kalabalık büyümüs çok büyümüştü O zaman dönüp konuştu Batılılar! Bilmeden Altı oglunu yuttuğunuz Bir babanın yedinci oğluyum ben Gömülmek istiyorum buraya hiç degismeden Babam öldü acılarından kardeslerimin Ruhunu üzmek istemem babamın Gömün beni değistirmeden Doğulu olarak ölmek istiyorum ben Sizin bir tek ama büyük bir gücünüz var: Karşınızdakini değistirmek Beni öldürseniz de çıkmam buradan Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki Fakat değişmeyecek ruhum Onu kandırmak için boşuna çok dil döktüler Açlıktan dolayı çıkar diye günlerce beklediler O gün gün eridi ama çıkmadı dayandı Bu acıdan yer yarıldı gök yandı O nurdan bir sütuna döndü göğe uzandı Batı bu sütunu ortadan kaldırmaktan aciz kaldı Hala onu ziyaret ederler şifa bulurlar En onulmaz yarası olanlar Ta kalbinden vurulmuş olanlar Yüreğinde insanlıktan bir iz taşıyanlar Not: Dördüncü , beşinci ve altıncı oğulu da anlatmakta kitapta ama uzunluğundan dolayı yazamadım.