Düşümde, içinde benden başka kimsenin yaşamadığı bir şehir görüyordum.

Chapman, kendisinden çalınmış olan kişiliği ile hiçbir zaman bulamayacağı kişiliği arasında bocalayıp yolunu kaybedecekti.

Modern yaşantımızın gerçeklerinden biri de, insanların telefona bir tür kutsallık yüklemeleridir. Sırf telefona yanıt verebilmek için, ateşli bir sevişmeyi ya da ateşli bir kavgayı yarıda kesebilirler. Telefonu açmamak bir tür anarşi, toplumun temel yapısına karşı bir tavır olarak görülür.

Sırf adam yakışıklı diye, şık giyiniyor diye kaliteli sanıyorsun. Chapman gibi birinin üstündeki yaldızı biraz kazıdın mı, altından herkes gibi, hatta belki de onlardan daha düşük biri çıkar. Asıl kaliteli olanlar, benim gibi çirkinlerdir. Biz neysek oyuz, olduğumuzdan başka görünmeye çalışmayız. Asıl karakter sahibi olan bizleriz. Chapman gibiler bir bok etmez.

Duyduğu acı, onu gerçek bir insan yapmıştı.

Şimdiye kadar onun gözünde, gizli işler çeviren gizemli biri, kendi yaşamı olmayan bir adamdım. Birdenbire gerçek bir kişi oluvermiştim. Bir öğrencinin cumartesi akşamı sinemada fen hocasıyla karşılaşmasına benziyordu bu. Öğretmenin de herkes gibi bir insan olduğunu, bir karısı, iki çocuğu olduğunu ve patlamış mısır yediğini keşfetmek şaşırtıcıdır. İnsanları yalnızca tek yönleriyle, bizimle ilintili yanlarıyla tanımaya öylesine alışmışızdır ki, gözden kayboldukları anda onları yok sayarız.

Açık yüreklilikle konuşmak, bir bakıma karşınızdaki insanı kucaklamaya benzer; ben de ilk sözcükler ağzımızdan çıktığı anda sevişmeye başlamışız duygusuna kapıldım.

"Sadece iyiler kendi iyiliklerinden kuşku duyarlar, onları iyi yapan da budur zaten. Kötüler iyilik yaptıkları zaman bunu bilirler, iyiler ise hiç bilmezler. Ömürlerini başkalarını bağışlayarak tüketirler, ama kendilerini bir türlü bağışlayamazlar."

İnsanlar kırık kalp yüzünden ölürler. Bu her gün olur, sonsuza kadar da böyle olmaya devam edecek...

Gerçek aşk, diyor, zevk almaktan olduğu kadar zevk vermekten de haz duymaktır...