Karşımdaki insanın,ne istiyorsam onu söylediğini duymak pek sık rastlanan bir şey değil.Belki de o sözleri ben kendim söylemişimdir.

Her şeyin sonu değildi belki ama sonun başlangıcıydı,unutulmanın yolunda ilk kilometre taşıydı.

Alma'nın dakikliği bir inanç işaretiydi,dünyanın iki farklı yerindeki iki insanın,hemen hemen her konuda aynı düşüncede olabileceği ilkesine bağlı kalınmasıydı.

Ancak 'gerçek'e sırt çevirerek kendimi durdurabilirim ki,bunu yaparsam içimdeki bütün iyi şeyler ölmeye başlardı.

İnsanın zihnini parçalayan düşünceler vardı,öyle güçlü ve çirkindirler ki onları düşünmeye başlar başlamaz seni bozarlar.

Hepimiz içimizde,gizli,nazik davranışlarla üstü örtülen ama bir tehdit algıladığımız zaman hemen o keskin dişleriyle ortaya çıkan bir timsah taşıyoruz.

Ne de olsa artık kitapların yararı olmaz. Öyle bir an gelir ki artık her şeyi somut olarak yaşaman gerekir.

... olduğumuz yerde değiliz, sahte bir konumdayız. Doğamızdaki bir zaaf yüzünden, bir durumu varsayıyoruz, kendimizi onun içine yerleştiriyoruz ve bu yüzden de kendimizi aynı anda iki durum içinde buluyoruz, içinden çıkılması iki kat zor oluyor.

Öyküler ancak onları anlatabilecek olanların başından geçer demişti biri bir gün: Aynı şekilde belki yaşantılar da onları yaşayabilecek olanlara sunarlar kendilerini.

Ne kadar seversen sev, ama asla belli etme sevgini; Çünkü sevdiğin kişi, sevildiği kadar üzecektir seni..