Aşk öylece rldi. Aralarına girdi. Ama ayırmadı birleştirdi. Öznesi çiftse de eylemi birdi. Ben ve Sen'den ibaret,ne tek sen ne de tek ben,hem sen hem ben, bir cennet öznesi onlar içindi.

Tanrı'dansın,Tanrı değilsin. Manzursun nazar değilsin. Sadece yerini tutansın.Kendisi değilsin.Kutsal nefesten üflendi sana.Kendini kutsal nefes sanma.Ruhumdan denmiş.Ruhum,denmiş sana.Bir şeysin,ama kendini her şey zannedipte aldanma.Varlık nedenini unutma. Senin haddin buraya kadar. Haddini bil.Ötesine kalkışma.

Lakin oruçlu olduğunu unutup suya kanmak gibi değil,kanatları olmadığını unutup da kendini uçuruma bırakmak gibi bir unutmaktı bu. Adem, en fazla unuttuğu anda bile aklı başında,unutması anında dahi sorumlu.

Yasak meyve.Bir kez yiyenin hiç yememis gibi olmasının artık imkanı yoktu. Yani bir kez bilince.Hiç bilmemiş gibi olmuyordu.Hatır bu hatırayı daima taşıyacaktı. Masumiyetin yitiği,bir unutamama hali. Unutulur gibi değildi.

Kelimeleri Adem yanına aldı,annelik duygusunu taşımak Havva'ya kaldı. Ama aşk çok ağırdı. İkisinin de aşkı tek başına taşıması mümkün olmayınca,ikisinin zemnili de aşkı bir başına kaldıramayınca,bölüştüler yükü. Yarısını Adem sırtlandı,aşkın yarısı Havva'ya kaldı.

Aşk daha yollarda sakin durmamıştı bir türlü. Kabına sığmamıştı.Bir yarısı yollarda kayboldh. Getirebildikleri ancak öbür yarısıydı. O gün bugün yeryüzü kelimeleri yetersiz,aşk bu dünyada kusurlu.

Unutma diye başladı: her şey senin için yaratıldı ama dikkat et sen her şey değilsin. Dünga boyun eğicidir ama sen zalim efendi değilsin. Yeterli sayıyorsun kendini kendine. Oysa hiç yeterli değilsin. Muhtaçsın,ihtiyaçsız değilsin. Her şey senin elinde doğru,ama amirliğe kalkışma. Bil ki kalıcı değil geçicisin,sahip değil misafirsin.Sabit değil iğretisin. Her ne var ki sende,ödünçtür,senin sanma. Şımarma.

Hava toprak ateş su da insandan alacaklıydı. Bitkinin ve hayvanın,dağın,taşın ve börtü böceğin,yaralı kedinin,hasta leyleğin,yırtıcı parsın,dayanıklı devenin de insan üzerinde hakkı,insandan razılığı vardı.

Unutmak diye bir kelime vardı kelimeler kitabında. Unutucuydu insan.Öyle yaratılmış,kalbi öyle yasalanmıştı.

Oğulcuğum,ölüm her nefiste bir kıyamettir. Ama yine de ölmeliyiz.Ölmezsek hepimiz ölümsüzlüğe kalkışabiliriz.Oğulcuğum geçiyorken uğradık biz,bu dünyaya kalmaya gelmedik ki. Kulluk kaydıyla indik, saf hazla mutlu olmak için değil ki. Çetin bir sınanmanın ortasındayız. Örselenmemiz,incinmemiz bu yüzden.