Aynada bakarken kendime, nasıl bir fütuhat olmuş ki, kalbimin içini de görüverdim.

Şart etmedik illa çiçekçi olsun diye.. Kitapçı da olabilir. Ha çiçek, ha kitap.. Iki temiz, asil ve derin unsuru yan yana getirmiş olmaktan mutlu. Lakin kim düşünecek bunları...

Ben çoktan kapadım o defteri... Lakin defter kapanmıyor... Mazi hiçbir vakit bizi büsbütün terk etmiyor. En umulmadık yerde birden karşımıza çıkıveriyor.

Ne demişler; "Kendini bilen,Rabbini bilir."

Unutmak olmazsa insanoğlu nasıl yaşardı bunca acı ortasında. Ya hatırlamak!.. Evet,o da var. Ömür böyle geçiyor işte;kah unutup kah hatırlayarak.

- Kız bu hıyara aşık olmuş. Bütün hikaye bu. Ama aşk dediğin nedir ki? Postacı: - Nedir? Kahveci gülümsüyor; hafifçe eğilerek. - Muhabbet iki başlı olacak arkadaş. Tek taraflı oldu mu sakat. Kara sevdaya girer. - Çaresi. Hikmetli bir söz söylüyor kahveci: - Ya tahammül, ya sefer!

Dünyada insana dost lazım, gerisi boş..

Ölüm ile ayrılığı tartmışlar, elli gram ağır gelmiş ayrılık.

Bilmez biçare kalpler giden dönmez ki geri.

Umudu üzüp, vazgeçtik.