Yalnızlıktan korkar, yalnız yaşardı.

İslamiyet bir mesuliyet hareketi.

Bizim sevmediğimiz kimse yoktur. Belki gönlümüze biraz serin gelenler vardır.

"Ama mutluluk fotoğrafa yansır mı acaba?
Fotoğraf dediğin neyi gösterir?"

Küçük bir iç sızısı.

Bir kalbi yoksa insan nereye gidebilir ?

Mümkün mü bu ?
Evet, mümkün!..
Nasıl ?
Unutarak !
Unutarak mı ?
Elbette !.. Unutmak olmazsa insanoğlu nasıl yaşardı bunca acı ortasında.
Ya hatırlamak !..
Evet, o da var. Ömür böyle geçiyor işte; kâh unutup kâh ağlayarak.

Hatta uzun zamandır tanıdığınız, dost olduğunuz biri, bir an gelir, öyle bir şey yapar, öyle bir söz söyler ki; parmağınız ağzınızda kalır ve "Vay be, ben bu adamı tanıyamamışım ki" dersiniz.

Sabahı beklemeyiniz dostum,geceden yola çıkınız. Olur ki uyuyakalırsınız.Sırtınızdaki çıkıntıda ebedi gayenin dürülmüş azıkları varsa ne mutlu size.Gece serindir,yapraklardan süzülen yel gözlerinizdeki yaşları kuruturken ruhunuzda kainatın derin sessizliğini taşıyarak sabaha doğru yürüyüp fecri başlatınız.

Dünyada ne adamlar var, yüzü insan, içi odun. Neyse.