Eh kimse dünyaya kazık çakacak değil.

Dişlerin dökülecek, böbreklerinde kum, kalbinde ufak bir spazm olacak diyorlar. Bütün bunları ve daha başka şeyleri söylüyorlar. Jelatinden salatalar, orlondan kremalar neler.

Dişlerin dökülecek, böbreklerinde kum, kalbinde ufak bir spazm olacak diyorlar. Bütün bunları ve daha başka şeyleri söylüyorlar. Jelatinden salatalar, orlondan kremalar neler.

Unut sabah namazında safta durmayı. Nöbettesin. Unut amcaoğlunun cenazesini, fazla mesai. Boynundaki hamaylı çöz at, güldürme kimseyi yavuklunun verdiği çevreyi göstererek. Bak eller dünyayı değiştirmişler, sen de değiştir dünyanı. Yarınlar senin.

Gece vardiyası boşanacak. Sil gözlerini. Karşıda bütün farlarını yakıp uluyan, düğmeleri, levyeleri ve olanca dişlileriyle bilenip seni bekleyen fabrikaya koş. Kaderini kucakla. Tüylerin diken diken olurken sarıl o soğuk demirden yabancı kadınlara.

Asıl fark şurda: eski dünya dediğimiz şey bir çam kozalağıdır, yeni satılmış süt kokusudur, çimen yeşili ve yün kuşaktır. Bu nedir? Bu hayattır. Masal ile,rüya ile, dua ile irtibatı olan şeydir. Keloğlan padişahın kızını alır. Şaşılacak birşey yoktur bunda, sevimli bir taraf vardır. Henüz ozon delinmemiştir, borsada yükselen kağıtların ne manaya geldiği bilinemez. Masalları boş verdiğimiz günden bu yana rüya göremez olduk. İp koptu, zaman uçtu, hayat köşe bucak bir yerlere saklandı. Uykularımız kabuslarla donatıldı. Aydınlık bir yüz gördüğümüzde ilk aklımıza gelen cümle "sırıtma lan" oluyor.

Gönüle küskün olmaktan kötü bir şey yok şu dünyada.

Her zevkin bir süresi var. Yaşanıyor ve bitiyor. Ama zafer biraz da hasar ister.

Sen mâna arıyorsun, Hâşim melâl'in peşinde idi, bense olanı anlatıyorum.

Sevdalar "medyatik" değildi ama destan tadı taşıyordu. İnsanlar zamanı anlık, günübirlik değil "yekpare" yaşıyordu. Eşyanın bir değeri vardı. Bir kırık iskemle dededen kaldığı için hatıraların yükünü, kıymetini taşırdı. Bir ağacı eğer babamız dikmiş ise, bir nevi "baba" muamelesi görür, her bahar çiçeklendiğinde, yazın meyveleri kızardığında, gölgesine her çöküşümüzde ölmüş baba bizimle beraber olur, ağaç yaşadıkça baba da bizimle yaşıyormuş sayılırdı. Böylece hayatın sade ve fakat ayrıntıya eğilen tarafını sarıp sarmalardık. Bir çift söz, bir bakış, sararmış bir mektup, selâm, hatır-gönül ve ne kadar insanî unsur varsa maneviyatımızı teşkil ederdi. Şimdi bunları her geçen gün daha da yok sayarak, hiçbirine dönüp bakmayarak, hepimiz, "bir yere - nere orası acaba?" doğru koşup duruyoruz. Bir evimiz, bir arabamız, evliliğimiz, çocuğumuz, işimiz, eserimiz oluyor doymuyoruz. Koşuyor, koşuyoruz. Ne ölümler engelliyor bizi, ne zafer, ne yenilgi. Zamanı genişletmek üzere, özgürlüğü sağlamak üzere, hazzın her çeşidini tatmak üzere, her tür konforu yakalamak üzere koşuyoruz. Robotlar yükümüzü alsın diye bilgisayarlara yükleniyoruz. Robotlar geliştikçe biz de robotlaşıyoruz. Ölen adama ve doğan çocuğa "bel, bel" bakıyoruz. İçimizden bazıları bu vakaları kayda geçiyor, istatistik çoğalıyor. Eşini kaybeden değil, işini kaybeden ağlıyor. İnsanlık acaba ve sadece bir "alışkanlık" mı? Gözyaşı ve gülücük âdemoğlunun edebî özelliği olmaktan çıkıyor mu. O kopyalanan koyunlar, insan-robot karışımı film kahramanları bir haykırışın, bir çırpınışın, bir özlemin ifadesi mi? İnsanoğlu bedeninden, ruhundan, yaşayıp durduğu yeryüzünden çıkıp gitmek mi istiyor? Özgürlük denilen bu mu? Yoksa gaflet giderek koyulaşıyor mu?