Hayatta her şeyin olduğu gibi, barışmaların da zamanı vardır. Gereken zaman içinde barışmadıysanız eğer, bir gün barışırsam söylerim, diye beklettiğiniz sözler eskimiş olur, onlar size bile bir şey söylemez hale gelir.

Bazı arkadaşlıkları yorgunluk bitirir.

Toplumsal hafıza, yalnızca başarmışların kaydını tutar. Kaybedenlerin hikayesi hiç saklanmaz. Oysa dünya tarihinin çok önemli bir bölümü kaybedenlerin hikayelerinde saklıdır.

Birbirine bu biçimde benzemeye çalışan kadınların, yalnızca mutsuzlukları birbirine benziyordu sonuçta.

Belki saftık, toyduk, hamdık, ama iyiydik. İyi. Şimdi kimsenin kolay söyleyemeyeceği, yalın bu sözcük uğruna bir gençlik verdik: ?İyi?.

Şimdi her çeşit kötülüğün, zeka oyunu; her çeşit aşağılamanın ince alaycılık sanıldığı bir çağa geldik. Ancak, her gün damarlarımıza aşırı doz siyah mizah şırınga ederek katlanıyoruz gündelik hayat dedikleri sığlığın derin karanlığına. Hiçbir karanlık o kadar derin değildir. Her şey, herkesin gözü önünde kaybolup gider. Zamanla hayat boşalır, hülyalar tavsar, her şey sıradanlaşır. Hiçbir şey hayatın sıradanlığı kadar acı vermez insana. Çaresizlik en ?resmi? duygumuzdur. Çünkü ?Devlet? desteklidir. Bütün çaresizliklerimizi devlete borçlanırız.

Kadın mazoşizminin zengin dağarcığından fazlasıyla tipik bir örnektir bu: kadın dediğin, başına gelenlerin üzüntüsüyle yetinmez, gelebilecek olan bela çeşitlerini de hayal ederek derdini çoğaltır.

Bazen duygularımız bizden erken yaşlanırlar ve bizden hayatın geri kalanını alır. Hayatın kendini anlayanları cezalandırmasıdır bu.

Her çeşit bilgi, kazandırdıkları kadar kaybettirdikleriyle de hayatımızı biçimlendirir.

Gecenin sonunda sizin yalnız, onların bir çift olarak eve dönmesinin, sizin yalnız olduğunuz anlamına gelmediğini, çiftlerin yalnızlığının daha koyu bir yalnızlık olduğunu bilecek kadar çok çift gördüm ben.