Uzun zamanlar boyunca hepimiz o içimizdeki kalabalıktan, o şekilsiz hamurdan, başkalarının beğeneceği, onaylayacağı bir biçim, mükemmel bir desen çıkartabilmek, bir bütün yaratabilmek için uğraşıp dururuz.

İçim karmakarışık, nedeni bilinmeyen, anlaşılmayan duygularla dolu, ne yapacağını bilemeyen küçük bir kız gibi orada duruyordum ve size birşey söyleyeyim mi, o an istediğim tek şey orada zamanın donması ve sonsuza dek öylece kalabilmekti.

Birini sevmen için elle tutulur bir neden bulamıyorsan onu sahiden seviyorsun demektir...

İnsan kimi sevebileceğini seçebilir mi ? Seçemiyormuş.

Bir rüya hiç sonsuza dek s?rer mi?

Hayat zormuş. Ben tabii bunu sonradan öğrendim.

Okuduğum kitaplarda başkalarının yapamadığı şeyleri yapan kadınlara hayran olurdum ben. Yoksa zaten bir kitabın kahramanı olamazsınız. Ancak o kahramanın hayatını okuyanlardan biri olabilirsiniz.

Ben yalnızlıktan korkarım. Işıkların yanmadığı yerlerde uyuyamam. Hiçbir zaman yalnız kalmak istemedim. Ama kaldım. Yapayalnız, bütün ışıkları yakıp geceler, gündüzler geçirdim. Çünkü hayat böyledir. Eğer yalnız kalmaktan korkuyorsanız herkese iyi davranın, başkalarının dediklerini yapın, yoksa sizi tek başınıza bırakırlar.

Bazı insanlar hayatlarını kendi istedikleri gibi kurarlar. Geri kalanlarsa onların yaptıklarını birbirlerine anlatıp dururlar.

Ölüler ülkesine açılan o bekleme salonunda, o soğuk, kasvetli hastane odasında öylece, karşımda günden güne eriyip azalan adama baktım. Hayatın bu acımasız darbesine karşı elimizden hiçbir şey gelmediğini öğrenmekten başka neye yaradı orada öylece oturup elini tutmam?