Değerli dostum,insanın kalbini anlamak olanaksız bir şey!O kadar sevdiğim,o kadar bağlı olduğum senden uzaklaşıyorum ve bundan mutluluk duyuyorum!

Dışa vurduğu ufak sevinçleri elinden almak için bir insana baskı yapanlara yazıklar olsun.Ne dünyanın tüm armağanları ,ne de tüm lütufları,başımızdaki despotun kıskanç sıkıntısının bize zehir ettiği bir anlık neşenin yerini tutar.

Bahçeden kopardığı bir baş lahanayı sofraya koyan insanın basit ve saf mutluluğunu kalbim hissedebiliyorsa,keyfime diyecek yoktur,çünkü o yalnızca lahanayı değil,bütün güzel günleri,onu ektiği o tatlı sabahı,suladığı o tatlı akşamları da sofraya koymuş olur,lahananın günbegün büyümesi ona haz verdiği için her şeyin tadına bir anda yeniden varır.

-Beğenmek!Bu sözcükten ölürcesine nefret ediyorum.Tüm bilinci ve duyguları Lotte'yle dolu olmadığı halde onu beğenen ne tür bir insandır ki!Beğenmek!

Böyle mi olacaktı,insanı sonsuz derecede mutlu kılan şey,aynı zamanda üzüntüsünün kaynağı mı olmalı ?

Gözlerimin önündeki perde kalktı sanki,sonsuz yaşam sahnesi karşımda ebediyen açık kalacak bir mezar çukuruna dönüşüyor.

Ah insanın kendinden yakınmaya hakkı olabilir mi!

Keşke insanlar, geçip giden şimdiyi yaşamak yerine, geçmişte kalan bir sıkıntının hatıralarını anımsamak için hayal gücünü bu kadar zorlamasalar.

Keyfi olmadığı halde bunu gizleyecek, etrafındaki sevinçli havayı dağıtmadan buna yalnız başına katlanacak kadar iyi bir insan gösterin bana!

Aşk olmasa hayatın ne anlamı olur? Işık vermeyen büyülü bir fener gibi!