''Yine de dostum,''diye devam ettim, ''bu konuda da bazı istisnalar var. Hırsızlığın günahı olduğu doğrudur: Ama insan kendini ve yakınlarını o an söz konusu olan ölümcül bir açlıktan kurtarmak için hırsızlık yapıyorsa, merhamet mi yoksa ceza mı görmeli?

Dünyada insanı gerekli kılan tek şeyin sevgi olduğuna kuşku yok.

Böyle mi olacaktı, insanı sonsuz derecede mutlu kılan şey, aynı zamanda üzüntüsünün kaynağı mı olmalı?

Wilhelm, aşksız bir dünyayı ne yapsın Kalbimiz! Işıksiz bir sihirli lambaya benzer bu. Lambayi odana götürdüğün anda, beyaz duvarına rengarenk resimler vurur. Bunlar yalnızca gelip geçici görüntüler bile olsa, çocuklar gibi karşısında durup harika resimleri coşkuyla seyrederken, yine de mutlu oluruz.

Kendimizden yoksunsak, elbette her şeyden yoksun kalıyoruz.

"İnsanlar her şeyi hem kendileri, hem de başkaları için zorlaştırıyorlar. Yine de," dedi, "bir dağı aşmak zorunda olan bir seyyah gibi bu konuda susmak en iyisi; elbette dağ olmasa, yol çok daha rahat vebkısa olur; ama sonuçta orada ve aşılması gerekiyor!

Budalalar, aslında sıranın bir önemi olmadığını, ilk sırada olmanın nadiren insanı en önemli kişi kıldığını görmüyorlar! Kimi kralı nazırı, kimi nazırı da müsteşarı yönetir. Böyle olunca en önemli kişi kim? Bana kalırsa başkalarını değerlendiren, kudretli ve kurnaz olan, yeteneklerini ve tutkunlarını, planlarını uygulamak için devreye sokan kişidir.

Ruh sükuneti muhteşem bir şey, kendinden hoşnut olmak da aynı şekilde. Sevgili dostum, keşke çok değerli bir mücevher olan bu duygu, güzel ve paha biçilmez olduğu kadar kırılgan olmasa.

Üzerinde zevkle yaşamak için insanın sadece biraz toprak parçasına, altında huzurla yatmak için de bundan daha azına ihtiyacı var.

Ah, benim bildiklerimi herkes bilebilir -bana özgü olansa yalnızca yüreğim.