görünmez bir kadın, görünmez bir duvara çarptı ve kimse bunu görmedi.

içimde hiç kimsenin kapatamayacağı bir boşluk var.

benim hiçbir şeyim yok Salih, uykum bile.

?Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?? ?Hangisini?? ?Otomatik yanan, sensörlü lamba.? ?Hayır.? ?Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.? Önüme baktım. ?Neden kırdın?? Cevap yok. ?Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle?? ?Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?? ?Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.? ?Beni görünce yanmıyordu baba.? ?Nasıl ya?? ?Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.?

Sonra zaman geçti. Zaman hiçbir şeyi düzeltmez. Daha beter de etmez. Zamandan bağımsız şeyler bunlar. Tenhada, uzakta, karanlıkta oturup bir sigara daha yakmaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Babam öldüğü için değil. Aşık olduğum için değil. Yirmibir yaşımda olduğum için değil. Öyle olması gerektiği için.

Herkesin kalbinin çizildiği bir yer var. Orada görünmez bir duvara çarpıyorsun. Daha öteye gidemiyorsun. Bütün dünyan o çakıldığın yerden uzanabildiğin yere kadar oluyor artık. Ben de o günlerde bir yerde çakıldım işte. Ama tam nerede bilemiyorum. Hiçbir zaman da bilemeyeceğim bunu.

Düşleri gerçek sanmaya başlarsan, onlarda kusur da aramaya başlarsın.

Sen gittin ve herkes ölmeye başladı.

Tutarlılığı, şahsiyetsizliğin kamufle aracı haline getirmemek lazım.

Maddi bir kayıp olmadan manevi bir yükselişin imkanı yok. Yoga kurslarının aylık ücretlerine bakın en basitinden.