Babamın öldüğü gün birine âşık olmuştum. Bazen böyle olur, her şey üst üste gelir.

Sevdiğiniz biri öldükten sonra yaşa­ma tekrar devam etmek bisiklet kullanmayı öğrenmeye benziyor. Ama yokuş aşağı giden bir bisiklet oluyor bu. Denge­yi sağlamanın tuhaf coşkusunu kastetmiyorum burada ya da sadece bundan bahsetmiyorum. Kafayı gözü yarmak üzere olmanın korkusundan da bahsediyorum. Ne demek istedi­ğimi anlıyor musunuz?

önce saniye teyze öldü; sonra dedem, sonra babaannem, sonra yengem, sonra eniştem, sonra eniştemin ölüm habe­rini bana veren bakkalı bıçakladılar, tam eniştemin yedisi­nin okunduğu akşam, sonra sedat amca öldü; sonra babam, sonra öbür dedem, bir de büyük deprem, otuzuma basma­dan otuz tabut kaldırdım musalladan, babamdan öncekileri babamla beraber kaldırdık, ama ilk ölen hep babammış gibi geldi bana yıllarca, sanki oydu bu ahret furyasını başlatan, öyle değilmiş yeni anladım.

sen gittin ve herkes ölmeye başladı.

Kırılan bütün kalplerin hesabını soracağız..

Öne çıktım '' Göz yaşartıcı gaz sıkmanıza gerek yok'' dedim. '' Arkadaşlar zaten yeterince duygusal insanlar.''

Bu dünyada adalet yok,ahlakta imkansız..

İnsan sadece öğrenmek zorunda olduğu şeyleri öğrenir oğlum. Sadece acıyla öğrenilenler unutulmaz. Ve ne vakit çekilirse çekilsin, insanın yüreğinin en derinlerinde hissettiği acı, o saf acı, bir imbikten süzülürcesine gelip insanın içine akan o katıksız acı, tüm zamanların acısıdır.

Her insanı seven birileri bulunur çünkü budur dünyada kalan son adalet kırıntısı.

Acı dolu bir dünyada yaşıyorduk ve bu acıların çoğunun mantıklı bir açıklaması yoktu.

Erdemle şöhret arasında seçim yapmak zorunda kaldığında kaç insan erdemi seçer?