Yedigey birden ve büyük bir acı duyarak anladı ki bütün bunlar artık sadece birer hatıradır.

"...Bir dal kırılmış ne çıkar, yeter ki çınarın gövdesi sağlam kalsın."

Yine de bizi karamsarlığa iten şu düşünceden kurtulamıyoruz: Ya yeryüzündeki insanlar, trajik bir yanılma ile tarihin ancak bir 'savaşlar tarihi' olduğuna kendilerini inandırırlarsa?

Hayatı olduğu gibi kabul et. Ne alabilirsen al ve mutlu olmaya bak.

Saygı başka, aşk sevgi gene başka. Eğer biri sever, öbürü sevmezse bu da hayat değil bence. İnsanın yaratılışı mı böyle, yoksa benim tabiatımda mı var bu, bilemeyeceğim bana daima bir şey eksik geliyordu. Ve bu eksik şeyi ne işle doldurabilirsin, ne dostlukla, ne de seni seven kadının dikkatiyle.

Elbet ben şimdiye kadar da insanlar arasındaydım. Onlarla yakın olabilir, yaşayabilirsin, arkadaşlık eder, işler başarırsın. Yardım edersin, yardımına koşarlar, ama insanın hayatında arkadaşlığın değiştiremediği, yerini alamadığı bir taraf var.

Hayatta her şey istediği gibi olmuyor insanın.

"Beni kötü, kayıp bir adam sanmayın, sakın. Zaman gelecek, evleneceğim. Bir sözle bütün insanlar gibi evim, ailem olacak. Arkadaş, dost da bulunacak elbet. Yalnız bir şeyim olmayacak, ebediyen kaybettiğimi geri çeviremeyeceğim bir daha. Son günlerime, nefesimin son dakikalarına kadar Aysel'i, aramızda olan bütün güzel hatıraları unutamayacağım."

Isık-Göl'le vedalaştım son olarak. İyi günler hey Isık-Göl, sonu getirilmedik şarkım benim. Sevdiğim insanın aşkını götüremediğim gibi seni de yerinden asla kıpırdatamam. İyi günler benim al yazmalı selvi boylum! İyi günler sevgilim. Sana mutluluklar...

"...Bir zaman gelecek, onu bir gören olacaktır..."