Bizim için değerli anılar taşıyan yerlerde ayak izlerimiz niye silinir? Niye kalmaz?

Herkes şöyle söyler, okumazsam gider çalışırım der. Ama insan yalnız çalışmak için mi yaşar?

Erkek olduğun için umurunda değil, ya gelecek çocuğun doğmak doğmak istemediğini öğrenen kadın nasıl olacak?

İyilik,yola düşen,yoldan toplanan bir şey değildir.Tesadüfen ele geçen bir şey değildir.İnsan iyiliği ancak başka bir insandan öğrenir.

Güzel kız olmak neye yaramisti sanki? Ya da yakışıklı delikanlı? Kime gerek böyle bir güzellik, laf!

Köylüler, Daniyar'ın dönüşünü sevinçle karşılamışlardı. Eh, döndü dolaştı, köyüne geldi. İçecek suyu varmış burada. Dilini de unutmamış, Kazakça sözler de ediyor ama bal gibi de kendi dilini konuşuyor. Herkes sonunda kendi sürüsüne kavuşur, diyordu yaşlılar. İnsan halkını, yurdunu yüreğinde taşır...

"Ama çürük yumurtaya benzer erdem: Dışı güzeldir, pırıl pırıldır. Bir de içini kokla bakalım..."

"İnsan her şeyi anlatamaz. Zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez..."

İnsanın mutlu olması ve bu mutluluğu baskalarina da vermesi bazen ne kadar kolay oluyor!

İnsan yalnız olunca neler neler düşünür... Gerçekleşmemiş hayallerini, uçup giden yıllarını, ilk aşk maceralarını... O pek gerilerde kalan yılları, erişilemeyen ve erişilemeyecek olan bir isteği hatırlamak, düşünmek de hoş bir şeydi. Niye böyle olur? Bunu da bilmez insan. Ama zaman zaman bunları düşünmekten, o günleri yeniden yaşıyor gibi olmaktan hoşlanır. |Beyaz Gemi, Cengiz Aytmatov (Sayfa 95)