Büyük Han: Kararı buydu, sefer amacı buydu: Her yaratık bu amaç için çalışacak, karşı çıkanlar, katılmayanlar ölecekti. Bu coşkuyla, bu ilhamla yine bir şiir yazmaya başladı zihninde: Gece yıldızının alnına asacağım. İmparatorluğumun tacını... Yoldaki karınca bile kurtulamayacak Atlarımın nalları altında ezilmekten... Soyumdan gelen mirasçılarım Kudretin değerini anlayacaklar Ve bana minnet duyacaklar Yorgun atımın sırtından Tarihin ağır yükünü indirecekler...

En işe yaramaz ama hayatta olan bir baba, en ünlü ama ölmüş bir babadan bin kere daha iyidir.

Hüe yaşamaya alışan köleliğe kolay kolay alışamaz.

Yedigey "Ne biçim insanlar bunlar!" diye söylendi nefretle. "Ne hale gelmiş bu nesil? Her şey önemli ama ölüm önemli değil!" Ve, kendi kendine soruyordu: "Eğer ölümün onlar için hiçbir önemi yoksa, yaşamanın da yoktur. Öyleyse niçin ve nasıl yaşıyor bu insanlar?"

Zaman ne kadar geçerse geçsin, bazı konularda hiçbir şeyi değiştirmez. Elinden malını mülkünü, varını yoğunu alsalar, bundan ölmezsin. Bunları yine edinebilirsin. Ama senin onurunu kırar, ruhunu öldürürlerse, işte buna çare yoktur...

"...Demek ki insanın beyni bir dakika düşünmeden duramıyor, o garip başı öyle yaratılmış ki istese de istemese de düşünceler ard arda geliyor, bir düşünceden öbürü doğuyor, herhalde ölünceye kadar böyle devam ediyor bu..." Yola çıktıkları andan beri, denizin dalgaları gibi birbirini kovalayarak başını dolduran anılar ve düşünceler karşısında işte böyle bir keşif yapmış oldu.

İki tarafa da mutluluk getiren evlilikler azdır ama vardır. Hayatta bazen bunun örneklerine rastlarız.

Kendinizi yılgınlığa teslim etmeyin. Hayat böyledir, yaşamak gerek...

Hayat bu işte! Eğer dünyaya gelmezsen hiçbir şey göremezsin ama gelirsen dertten kurtulamazsın.

Hayat böyleymiş! Her şey korkunç, karışık, anlaşılmaz. İşin bir başı bir de sonu var, ortasında ise herkes kaderini yaşıyor.