Kendi ayıbını örtmek isteyen başkalarının yüzüne kara çalar.

İnsanlar niçin böyle yaşıyorlardı? Niçin bazıları iyi bazıları kötüydü? Niye bazıları mutlu bazıları mutsuz?Niye bazılarından herkes korkar da bazılarından kimse korkmaz?Niye bazılarının çocukları var bazılarının yok?

"Insan iyiliği ancak başka bir insandan öğrenir."

Geçmiş bir daha hiç geri gelmez. Bir gün sevebileceğin başka bir adam bulursun. Eğer kendini böyle bırakıverirsen senin için çok daha kötü olur. Kendini umutsuzluk ve üzüntü içinde bırakmaya hakkın yok, daha gençsin ve hayatını yaşamak zorundasın.

Bir insanın kaderi, dağdaki patika gibidir: Bazen çıkar, bazen iner,bazen de dibi görünmeyen bir uçurumun başına gelip durur. İnsan tek başına böyle bir yolda ilerleyemez, ama bileşenler, birbirine omuz verenler her engeli aşarlar... Bizim alt-üst olan hayatımız için de aynı şeyi söyleyebiliriz.

İnsan yalnız Allah'a sırt çeviremez,O'na küsemez.

Ah o umut! O hiç sönmeyen ama gerçekleşmeyen korkunç umut!

Eğer bana o zamanlar "Haydi, sen de cepheye git ve öl, o zaman savaş bitecek ve çocuklar da aç kalmayacak" deselerdi, hiç tereddüt etmeden giderdim cephede ölmeye.

İnsanlar savaşmadan yaşayamazlar mı?

Demiri nasıl tavında dövmek gerekiyorsa, çekiç darbelerini nasıl soğutmadan indirmek gerekiyorsa, her kelimeyi de öyle tam zamanında söylemek gerekiyordu. O anı geçirince söz soğuyor, katılaşıyor, insanın yüreğine taş gibi oturuyor ve bu ağırlığı kaldırıp atmak hiç de kolay olmuyordu.