Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Aylak Adam -Yusuf Atılgan

Doğru, hep başkayız.Ayak bastığımız her yer dünyanın merkezi oluyor.Her şey bizim çevremizde dönüyor...

Dalgın olduk mu gerçek benliğimizle davranıyoruz.

Kim bilir, iç sıkıntısı olmasa, belki insanlar işe gitmeyi unuturlardı.'İş avutur' derdi babası.O böyle avuntu istemiyordu.Bir örnek yazılar yazmak, bir örnek dersler vermek, bir örnek çekiç sallamaktı onların iş dedikleri.Kornasını ötekilerden başka öttüren bir şoför, çekicini başka bir ahenkle sallayan bir demirci bile ikinci gün kendi kendini tekrarlıyordu.Yaşamanın amacı alışkanlıktı, rahatlıktı.Çoğunluk çabadan yenilikten korkuyordu.Ne kolaydı onlara uymak!

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır.Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor.Ama yapışıp kalıyor ona.Onsuz olamıyor.

Bir yerleri olması kötüydü.Sonra insan kendisinin değil, o yerin isteğine uygun yaşamaya başlardı.

İnsanın et olmayan tek yeri beyni değil mi?Et beyinli! Bir insan için söylenebilecek en ağır horlama sözü.Et beyinli!

İnsan geçmiş bir olayı kafasından kazıyıp attığını sanıyor.Değil.Tortuya benzer bir kalıntı var.

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor.

insanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları "kişi"yi anlatırlar.