"O sabah kahveci, çayını ona sormadan getirdi. Demek müşteri olmak için altı gün yetiyordu. Yemek yediği lokantalarda garson,
-Ali beyin çorbası!
-Ver Ahmet beyin bayıldısını. diye bağırdıkça şaşardı. İnsanları hep aynı yere çeken neydi? Kahveciye kızdı. Onda müşteri olacak surat var mıydı? Bir daha buraya gelmeyecekti."

İpi boynuna geçirdi; düzeltti. Tam o sırada dışarıdan birkaç arabanın korna seslerini duydu; başka araçlar da katıldılar buna; kornalar, tren düdükleri, fabrika düdükleri aralıksız, kesintisiz ötmeye başladılar. Neydi bu? Kulakları mı uğulduyordu? Yoksa dışarının, başkalarının bir çağrısı mıydı? Yüzünü buruşturdu. Sağdı daha, her şey elindeydi. İpi boynundan çıkarabilir, bir süre daha bekleyebilir, kaçabilir, karakola gidebilir, konağı yakabilirdi. Dayanılacak gibi değildi bu özgürlük.

"İstasyon alanından otele çıkan sokağın başında bir çam ağacının gövdesine tenekeden kesilmiş, koyu yeşil üstüne ak harflerle OTEL yazılmış ok biçimi bir gösterge çakılı, ama yıllar sonra çivilerden biri çürüyüp kopunca okun ucu aşağıya dönmüş toprağı gösteriyor, otelin yeraltında olduğu sanısını veriyor insana."

"Ne oldu? Yapmayı unuttuğu bir şeyi mi anımsadı birden? Ya da yeryüzünde tek gerçek değerin kendisine verilmiş bu olağanüstü yaşam armağanını korumak, her şeye karşın sağ kalmak, direnmek olduğunu mu anladı giderayak? Yoksa bilinçsiz canlı etin ölüme kendiliğinden bir tepkisi miydi bu?" (S. 108)

Bakır küllük oradaydı; yatağa uzanıp kadının bitmeden söndürdüğü sigaralardan birini içmişti. Daha bekliyor
muydu? En kötüsü kafasındaki tutarsızlıktı. Bu akşam
dışarıya çıkıncaya değin kaç kere karar değiştirmişti.

Bir arabanın gürültüsü uzaklaşırken
duyduğu ayak sesleri kapının önünde kesildi. Koltuğa tutunup
doğruldu. Giren yoktu. Kapıya koşup dışarıya baktı. Sağda, ileride
başı örtülü bir kadın gidiyordu. Kıvırcık saçlı bir genç geçti
kaldırımdan başını çevirmeden. Gelmeyecekti anlaşılan. Ne
bekliyordu bu kadından, ya da bir kadından? Yüksek sesle 'Canı
cehenneme' dedi.

Beş gündür, özellikle bugün olanaklarda bir azalma olmamış mıydı? Kaçmayacaktı. Durumunu başkalarının yargısına bırakmayacaktı.
Başka olanaklar da vardı elbet.

Garson soyulmuş, dilimlenmiş portakallarla şişini
getirdi. Gözleri çakırdı bunun; elleri esmer değildi. 'Esmer
elliler iyi yüreklidir, der bir arkadaşım.

Tırnak çakısı oradaydı.
Bir portakal kabuğuna ya da balgama basmıştı anlaşılan,
ayağı kaydı; düşerken duvara sürtündü , elini yere dayayıp
doğruldu. Gelip geçenlerden kimse gülmedi. Onu görmüyorlardı
mıydı yoksa?

"... Ne ölüyüm ne sağım."
Aşevinin yanındaki kahvenin radyosunda kalın sesli bir
erkeğin bağıra bağıra söylediği, çoğu sözleri pek anlaşılmayan
bir türküdendi bu.