Bizim düşüncemizin ne yararı olur? Biz kimiz ki? İktidardakiler bizlerin hayatını yönlendiriyor. Beklemek zorundayız. Hayatımızın pek fazla önemi yok, yerdeki toz gibi. Esen her rüzgar onu oradan oraya savuruyor. Birlikte olmamıza izin vermeyecekler..

Ne var ki hem paraca hem de güvenlik açısından hiçbir kişisel sorununun bulunmaması, Zweig?ı İkinci Dünya Savaşı?nın korkunç atmosferinden bütünüyle uzaklaştırmaya yetmedi. Basından ve Brezilya?ya gelip giden tanıdıklarından savaşın cereyanını ve Nazilerin Avrupa?daki ilerleyişini, bu arada Gestapo?nun tüyler ürpertici cinayetlerini titizlikle izleyen yazar, kendini giderek ağırlaşan bir karamsar atmosfere kaptırdı. Sonunda arkadaşlarına yazdığı mektupta, ?Sizler yeni bir gün doğumunu bekleyebilirsiniz, benim buna gücüm kalmadı?? diyerek, 1942 yılında eşiyle birlikte hayatına son verdi. Ölmeden önce, dünya biyografi edebiyatında bir eşi daha olmayan ?Montaigne? biyografisini de tamamlamış bulunuyordu.

Toplayıcı arkadaş ve topluluklar asla hayır demenize rağmen

Sanki anlatmaya cesaret edemedikleri bir şey yapmış gibiler. Sohbetleri dünkü sohbet değil, gülüşleri de öyle; üzerlerinde bir tutukluk var, bir şeyler gizliyorlar. Bana belli etmek istemekdikleri bir sırrı paylaşıyorlar.Ne pahasına olursa olsun bu sırrı ortaya çıkartmalıyım.

Bazen çocukları bizim gerçek addettiğimiz dünyadan ayıran sadece incecik bir perdedir ve rastlantısal bir rüzgarla açılıverir.

Vereceğim selamı bir çamur lekesini silkeler gibi öfkeyle küçümseyerek elinizin tersiyle geri çevirirdiniz.

Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız.

Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu - Stefan Zweig (Syf. 12)

Sana tüm hayatımı,ancak seni tanıdığım gün gerçek anlamda başlayan bu hayatı anlatacağım.

Yalvarırım on beş dakika beni dinlemekten yorulma,çünkü ben hayatım boyunca seni sevmekten yorulmadım.