" İnsanın vicdanı hatırladığı sürece, hiçbir hata unutulmuş değildir..."

Soğuktan titreyen kadın o zaman bütün evin ışıklarını yakıyordu. Odaların birinde kalmaya çalışıyor, ama bir şey onu itiyor, o da huzur bulacakmış gibi odadan odaya dolaşıyordu. Ama her yerde, yıllardır burada hüküm süren ve çekip gitmek istemeyen sessizliğin o görünmez duvarına tosluyordu.

Tarifsiz bir yorgunluk sardı içini, ne öç alma duygusu kalmıştı ne de öfkesi, yalnızca yorgundu, tarifsiz biçimde yorgun, sanki gözünden akan yaşlarla birlikte bütün kanı da akıp gitmişti ve yerde yatan onun cansız bedeniydi, kendi ağırlığıyla yere yapışmıştı.

Acısını parçalara ayırmaya başladığı için gitgide sakinleşti. En derin acının verebileceği acımasız bir soğukkanlılıkla küçük parçalara ayırdı onu.

Karanlıkta gözlerimi açtığımda ve seni yanımda hissettiğimde, yıldızların üzerinde olmadığıma hayret ettim, gökyüzü öylesine yakınımdaydı.

En aykırı gibi görünen şey çoğunlukla en doğal olandır.

Doğa nasıl ki fazla gücünü boşaltmak için kasırgalar ve taşkınlar oluşturup kendi varoluşuna karşı şiddetle ayaklanıyorsa, ruh da aynı şekilde zaman zaman fazla gücünü düşüncenin ortaklığına ve ahlâkın sıradanlığına başkaldırmak için kullanan şeytani bir insanoğlu yaratır; insan kendi azamî sınırlarını yalnızca bu ortaklığın ve sıradanlığın sınırlarının ötesine bakarak kavrayabilir.

İnsanın hayvandan üstün olduğu tek yön; yalnızca zorunda kaldığında değil, aynı zamanda istediği zaman da ölebiliyor olmasıdır. Belki de bu yönümüz, her daim hesaba katabileceğimiz tek özgürlüğümüzdür: Hayatımızı boşa götürme özgürlüğü...

Kendisini hiçbir dogmaya adamayan ve hiçbir tarafın yanında durmayan özgür ve bağımsız bir ruh, dünyada kendine bir yer bulamaz.

"Genç Czentovic satranç topluluğunun hesabına otele yerleştirildi ve o akşam ilk kez bir klozet gördü."