Bir kış vardır, o kışı aşan görülmedik bir baharın altın rengi çiçeklerini güneş parlaklığındaki çiçeklerini toplayacaktır.

Tabidir ki asıl güzel açlık, değerli açlık, hakikate açlık, asıl susuzluk , gerçek susuzluk öteye susayıştır.

Hristiyanlar sembol olan çarmıhı somut olarak anlama yanlışına düştüler. İnsan nefsi çarmıha gerildikten sonra ruhun İsa'sı doğar.

Ve Hz. İbrahim gördü ki Ateş tanrı bilindi, gök tanrı bilindi, yıldızlar,ay ve güneş tanrı bilindi, ve Tanrı Tanrı bilinmedi. İnsanın bu düşüşü onun yüreğini yaktı, onu ateşlere attı. Allah'a perde olan bütün maskeleri yakmaya yemin etti.

Çöller içinde kentler kuracaksın. Çölleri kentlere çevireceksin. Çünkü sen İbrahim'sin.

Sineğin bir görevi vardı. Nemrud'u cezalandırmak hatta yok etmek. Onun gurur dolu başını patlatmaktı. Göklerin kalesine dikilmek için yükseltilen, zalimin bayrağını ufak bir yaratığın gücüyle yere çarpmaktı. Zulmün sembolik levhası Nemrud, bir sineğin kanat çırpışıyla devrilecekti.

Tanrıya teslim oluş, fani teslimiyetlerin sona erişi demektir.

Eşek anırtısı da vardır elbet yeryüzünde. Ama bu anırtı bülbül sesini yok edemez. Eşek anırtıları kuşlar cennetinin dikenli çitine çarpar ve cehennemin derinliklerinde kaybolur.

Tanrının kulu olmayı bir alçalış olarak gören züppe ruh farkında değildir ki Tanrıya köle olunmaz. Ancak kul olunur.Köle oluş ancak insanların kendileri arasında doğan düşüş ve alçalıştır.

Tanrının yeryüzünde halifesidir insan. Tabii ki şeytanın gölgesi olmayı Tanrı halifeliğine yeğ görmediği tercih etmediği sürece.