Bütün hayatım yalnızca bir işkenceden ibaretti. Ben, ben bilemiyorum. Bu kitabı fiziksel güzelliğin ne kadar korkunç bir şey olduğunu anlatmak için yazdım, onu tüm dehşetiyle ortaya serdim.

Aniden dikkatini yoğun bir biçimde bana yöneltti. "Neden bu komik kütüphanedesin?" diye sordu. "Burası sadece kaybedenlerin kitap getirdiği bir yer. Şimdi senin hakkında bir şeyler öğrenmek istiyorum. Senin hikâyen nedir Bay Şekerci Kütüphane Görevlisi?"

Çocukları severim ama henüz zamanı değil. Kendini maksimum düzeyde onlara veremiyorsan beklemek en iyisidir. Dünyada çok fazla çocuk var ama sevgi yok. Kürtaj tek çözüm.

Kütüphanenin mali işlerinden söz etmek hoşuma gitmezdi. Kütüphane ve parayı aynı kefeye koymak benim için pek hoş bir şey değildi.

Ne yazık ki aşkın masumiyeti yalnızca yükselen fiziksel bir durumdu, öpücüklerimiz gibi şekillenmiş bir şey değil.

"Bir an önce eve ulaşsak iyi olacak. Kütüphaneye vardığımızda uyumak istiyorum." Kütüphaneyi evi olarak görmesi çok hoşuma gitmişti. (S. 202)

Sanırım kim olduğumu merak ediyorsun ama ben sürekli bir adı olmayanlardanım. Adım sana bağlı. Aklından geçtiği gibi seslen bana. Eğer uzun zaman önce olmuş bir şeyi düşünüyorsan, diyelim biri sana bir şey sormuştu ve sen de cevabı bilmiyordun. İşte benim adım o. Belki çok sıkı bir yağmur vardı. İşte benim adım o. Ya da biri senden bir şey yapmanı istemişti. Sen de yapmıştın. Sonra dediler ki yaptığın şey yanlış ?hatam için üzgünüm? dedin ve başka bir şey yapmak zorunda kaldın. İşte benim adım o. Belki çocukken oynadığın bir oyundu ya da yaşlanıp da camın kenarında otururken, aklına öylesine gelen bir şey. İşte benim adım o. Ya da bir yerlere yürüdün. Her yerde çiçekler vardı. İşte benim adım o. Belki bir nehre bakakaldın. Yanında seni seven birileri vardı. Neredeyse dokunacaklardı sana. Daha onlar dokunmadan hissetmiştin bunu. Sonra dokundular. İşte benim adım o. Ya da birilerinin çok uzaklardan seslendiğini duydun. Sesleri neredeyse bir yankıydı. İşte benim adım o. Belki uzanmıştın yatakta, uykuya dalacaktın neredeyse ve birden bir şeylere gülmeye başladın, kendinle ilgili şakaya, günü bitirmek için güzel bir yol. İşte benim adım o. Ya da lezzetli bir şeyler yiyiyordun ve bir an ne yediğini unuttun ama devam ettin yemeye, iyi bir şey olduğunu bilerek. İşte benim adım o. Belki gece yarısıydı ve ateş, ocağın içinde bir çan gibi çaldı. İşte benim adım o. Ya da belki o kadın o lafı edince sana, kendini kötü hissettin. Başka birilerini de anlatabilirdi: onun sorunlarını daha iyi bilen birine. İşte benim adım o. Belki de alabalıklar yüzüyordu su birikintisinde ama nehir sadece sekiz santim enindeydi ve ay benÖLÜM?ün üzerinde parıldıyordu ve karpuz tarlaları alabildiğine ışıldıyordu, karanlık ve ay her bitkiden doğuyor gibiydi. İşte benim adım o.

Eğer amatör bir sadist olacaksa, diye düşündü kadın, en azından işini doğru yapmasını sağlamalıyım.

Adamın amatör sadist macerasına başladığı günden beri, hep bunu düşünüyordu: Herkes birisini bağlayıp ,ağzını tıkayabilir, o neden yapamıyor?

''Bunlar sadece mısralar, dedi Bob, hemen hemen bir yıl sonra, elleri arkasından bağlanmış, ağzı tıkaçlanmış ve başı Bob'ın kucağında, yatakta çırılçıplak yatan Constance'a.