''Dürüst bir insan daima çocuk kalır...''

Bunun üzerine kendimi, gerçek felsefenin hakkını teslim ederek sadece onun, bütün kamusal ve özel yaşamdaki adalete bakış olanağı verebileceğini, doğru ve gerçek felsefeciler iktidara gelmeden, devletin iktidar ve güç sahipleri takdiri ilahi sonucunda gerçek filozoflara dönüşmeden insan soyunun mutsuzluğunun son bulmayacağını açıklamaya zorunlu hissettim.

Ötekiler bir şey bilmedikleri halde kendilerini bilge sanırkan, onun bilgeliği, bir şey bilmediğini bilme anlamında bir bilgeliktir.

...benden oradakilerin doğruları gibi parlak, ustaca süslenmiş söz ve deyişlerle kotarılmış doğrular beklemeyin. Daha çok hazır sözler halinde, aklıma o an ne geldiyse, onu duyacaksınız.

Anlayacağınız Atina erkekleri bu kötü üne, belli bir tarz bilgelikten başka bir nedenle sahip olmuş değilim. Ne tür bir bilgelik nedeniyle? Söz konusu olan, sanırım insanı ölçü alan bir bilgelik.

Çünkü, "Tanrının yalan söyleyecek hali yok. Yalan, onun tarzıyla bağdaşmaz."

En iyi saygınlığa sahip olanlar, kendilerini tanrının istediği gibi sınadığımda, bana en zavallı kişiler gibi geldiler. Daha az saygınlığa sahip olan başkalarıysa bana, kavrama ve mantıklı düşünme yetenekleri bakımından daha iyi göründüler.

Bunun üzerine ozanların, yazarların yanında da ortaya çıkardıkları şeyi, bilgeliklerinden değil de falcı ve kahinler gibi tanrısal bir huşu içinde, özel bir yetenekle gerçekleştirdiklerini kısa sürede gördüm. Çünkü, kahinler, falcılar da ne söylediklerini bilmeden bir sürü güzel şey söylüyorlar. Bana, ozan ve yazarlar da böyle bir duruma düşmüş gibi geldi.

Kendi zanaatlarının uygulamasından çok iyi anladıkları için, her biri, diğer konularda da korkunç bilge olduğu düşüncesine kapılmıştı. Öyle ki, düşünceme göre, bu engel onların bilgeliğini yeniden ortadan kaldırıyordu.

"Ey insanlar, yakından bakıldığında, Sokrates gibi bilgeliğin gerçekte hiçbir değeri olmadığını fark eden kimse, aranızdaki en bilge kimsedir."