"Deli burnuyla görür" gözleriyle göreceğine ve anlaşılan Tanrı vergisi aklın ışığının daha binlerce yıl yanması gerekecekti ilkel inancın son kalıntılarının da defedilebilmesi için.

Hakkında ne kadar az dü­şünürsek bizim için o kadar apaçıktır aşk; ama etraflıca düşünmeye başladığımız anda başımızı belaya sokarız.

Gerçek aşk bu mu? Bir tür coşkunluk olduğu açık. Bir delilik hali olduğuna da şüphe yok. Fakat olabilecek en hoş coşkunluk bu mudur? İlahi olandan ilham almış, İlahi olana götüren bir çılgın­lık? Buna inanmak pek kolay değil.

Aşık olma halinde ve aşkta büyük bir ahmaklık tezahür eder.

Ortalama zeka sahibi bir insanın vakti zamanında böylesine zırvaları duyumsaya­cak, düşünecek ve kağıda dökecek duruma düş­müş olması inanılmaz gelecektir. Elbette isterse­niz çok acımasız davranınayıp bunların çocukça, acınası, hatta dokunaklı olduğunu söyleyebilirsi­niz. Ancak münasip olanı, aşkın insanı bir süreliği­ne aptallaştırdığını kabul etmektir.

Aşkla aptal­laşma fenomeni, cinsellikle renklenmiş aşkla sınır­lı değildir kesinlikle. Vatandaşların anavatana ya da sevgili Führer'lerine tapındıkları aşk şöyle dur­sun, anne babaların yoldan çıkmış çocuklarına bes­ledikleri sadık aşkta, rahibelerin semavi kocalarına duydukları ruhani aşkta da sıklıkla rastlanır bu fe­nomene. Aşkın bedeli her zaman akıl kaybı, tesli­miyet ve bunun sonucunda meydana gelen ergin olamama haliyle ödenir. Sonuçsa zararsız durum­larda maskaralık, en kötü durumdaysa dünya siya­seti açısından bir felaket olur.

Ölümü konu etmek mi? Ölüm, mutlak bi­çimde konu dışı değil midir? Aşk üzerine neşeyle gevezelik eder dururuz ama ölüm üzerine söyle­necek çok az şey vardır. Ölüm karşısında dilimiz tutuluyor.

Yaşamakta olandır benim övmek istediğim, o da kıvranır alevlerin ortasında ölmenin özlemiyle.

Ve hayatı boyunca hayranı olduğu bir imgeyi, ateşin cazibesine kapılıp ölüme atlayan gece kele­beği imgesini bir metafora çevirir. Bu metaforu oldukça erotik çağrışımları bulunan karanlık, hu­zurlu bir arka planın önüne yerleştirir

... Bir sfenks gibiydi bekçi. Yaptığı etki eylemiyle değil, sırf vücutça varlığı yoluyla oluyordu. Bu varlığını ve yalnızca bu varlığını çıkarıyordu soyguncu olabilecek kişinin karşısına.