Hayat buydu işte. Yıkım, ihanet ve nice kanlı mücadelenin arasında dik durma savaşı.

Onu umursayan kimse yoktu. Hiç kimse...

Zira bu dünya, kainatta kötülüğün erdem olarak görüldüğü tek yer.

Biraz yaşam, daha çok ölüm kokuyor...

Cesaret insanı zafere, kararsızlık tehlikeye, korkaklık ise ölüme götürür.

Kalabalıklar kördür çünkü. Birbirine temas ederek ilerleyebilir ancak.

"Adımlarını sağlam basan, yüreğindeki korkuyu da söker atar!" dedi ve mertçe sarıldı belindeki baltaya, düştü harp meydanlarına. Zekâsıyla ve bileğiyle kazandığı onca zaferden sonra Bayezid'in önünde kim durabilecekti artık? Hangi kalleş tuzak onun saltanatını ayağına dolayabilecekti?

İmam-Hatip, minberde Selim Han için, "Hâkimü'l Haremeyni'ş Şerifeyn" (Mekke ve Medine'nin Hâkimi) sanını kullanınca Selim Han derhâl müdahale ederek,"Hayır", dedi, "Hadimü'l Haremeyni'ş Şerifeyn" (Mekke ve Medine'nin Hizmetçisi) deyin İmam Efendi."

Selim Han, Muhyiddin-i Arabi Hazretlerinden geldiği rivayet edilen şu söze daima çok itibar etmiştir. "Sin harfi Şın harfine kavuşunca benim mezarım bulunur." Bence de buradaki 'sin' Selim Han'a, 'şın' harfi de Şam'a uygun düşüyor.

"Ya sen bizi bugüne kadar kiminle bilirdin Hasan Can? Cenab-ı Hakk'a yönelişimizde bir kusur mu gördün?" (Yavuz Sultan Selim Han)